Laatste dag

Het is de laatste dag van het jaar en je vraagt je af hoe ik dat weet. Nou, ik zal je zeggen dat ik het niet licht zal vergeten!! Bij voorbaat excuses als ik wat raar tiep, maar ik zit zwaar aan de pillen. Sinds gisteren of vorige week, geen idee. Ik zie dubbel, staar naar alles (wat niet slim is in het geval van soortgenoten, maar behalve Saya kom ik die toch niet tegen), kan niet piesen, kan niet slapen, kan maar weinig eten, kortom de hel is los gebroken! Of het is oorlog, kan ook, maar het is héél eng en psychedelisch... Ik heb zelfs met mijn bazen geworsteld! Ze wilden dat ik een plasje zou doen. Eerst in de voortuin. NJAAA, doodeng met al die herrie. Daarna in de achtertuin, AAAAHHH!! Al die kleuren en die knallen, ik word er nog helemaal nggnnngg van.
Saya? Die spoort niet. Die speelt en wil naar buiten. Maar omdat ik niet wil, vindt ze dat ook goed. Hoewel ze wel in de tuin rent en speelt met Dennis. Ze probeert mij ook steeds op te vrolijken; nou niet dus!!
Deze dag breng ik het liefst door onder de wastafel in de badkamer met de radio op 10! Ze hebben mijn mand daar neer gezet... 
Maike heeft gezegd dat ik straks weer m'n pillen krijg en dat is fijn. Want dan slaap ik of ik merk het niet zo, die knallen. Ze is speciaal voor mij vanochtend, nee, gisteren, want vanochtend ben ik met de zus van Maike uit geweest, toen was het nog stil en kon ik poepen; gisteren dus naar de dierenarts geweest om te overleggen wat ze met mij aan moesten. Ik ben namelijk al sinds, even tellen hoor, eergisteren helemaal bang en mag ik nauwelijks los. Mocht, want vandaag krijg je me met geen 10 paarden naar buiten!!
Gut, ik wou dat het 2011 was!!


Gelukkig Nieuwjaar!!!!

Vervolg...

Het gaat goed met Meissie de dwergtekkel! Dat is goed nieuws, maar...  op sommige punten loopt het niet zo vlot. Het schijnt dat er wat moeite is met aangifte doen. Ik ben maar een hond; dus mijn eerste reactie is: WAAAT???!! En waarom dan?! Wat als het de volgende keer een kind is met een balletje? Of als ik het ben? Of, nogmaals, wat als het de volgende keer een kind is?!
Ik ben een 'normale' hond; dat wil zeggen: ik hou niet van vechten, ik respecteer mensen en als ik ergens problemen mee heb, dan laat ik dat op een niet agressieve manier merken. Oké, toegegeven, mijn lip gaat ook weleens omhoog, maar dan is duidelijk dat ik mij niet prettig voel. Ik loop nog liever onder een auto dan dat ik zou bijten. En nu hebben wij gezien dat er een hond is die al die signalen niet snapt. Die niet door heeft wat onderdanigheid betekent en niet snapt dat het het niet bij onze soort hoort om te bijten. Zeker niet tot er bloed vloeit. En wij zijn afhankelijk van mensen. Daarover heb ik geen klagen, maar ik ben nu wel een beetje bang voor de mensen die moeten zorgen dat zo'n hond niet zijn gang kan gaan. Als deze hond een mens was geweest, zat ie nu in een psychiatrische inrichting voor de rest van zijn leven.
Kan iemand mij dit uitleggen? 
Ik ben met mijn broers gevonden in een vuilnisbak. Wij zijn door mensen met de beste bedoelingen opgevangen en een beetje opgevoed. Toen hebben wij duizenden kilometers gereisd om bij andere mensen te komen die ons nog meer hebben opgevoed en vooral lief gehad. Nu zijn wij bij onze permanente baasjes. Ik spreek even voor ons alle drie, maar het geldt voornamelijk voor mij: ze hebben ons een thuis gegeven, al onze rare dingen voor lief genomen en ze houden oneindig van ons. (Zelfs mijn angst voor harde knallen nemen ze hier voor lief; sterker nog, ze stemmen hun afspraken voor oudjaar erop af...) 
Als ik zoiets zou doen,als deze hond, lag ik bij de dierenarts wachtend op de eeuwige jachtvelden. En waarom, omdat mijn baasjes van mij houden en van mijn soortgenoten. Er bestaan geen tbs klinieken voor honden, alleen 'het spuitje'. Er is geen rechtbank die over ons lot beslist, alleen als we 'in beslag worden genomen'. In zekere zin zijn wij (nog steeds) goederen en dat is oké. Maar laat de mensen waar wij afhankelijk van zijn hun verantwoordelijkheid nemen en zorgen dat elk hondje de baas krijgt die bij hem/haar past en dat elke psychisch gestoorde hond die over de schreef gaat, de hulp krijgt die hij/zij nodig heeft. Al was het maar een baas die zijn/haar verantwoordelijkheid neemt, dan wel een overheid die ingrijpt.
Wij hebben niet alleen behoefte aan liefde, maar ook aan duidelijkheid en verantwoordelijkheid en vooral niet aan halfslachtigheid en struisvogelpolitiek....

Fijne kerst!!

Happy Hogswatch!!

Te lang!!

Hee, hallo!! Lang niet gesproken! Maar wij hebben het ontzettend druk gehad. 
Waar zal ik eens beginnen... Wij hebben heel wat feestjes achter de rug. Ten eerste het Halloweenfeest. Dat doen ze hier ieder jaar, maar wisten wij veel. Er kwamen niet alleen heel veel mensen, maar ook nog eens raar verkleed! 

En dit is nog maar een voorbeeld, omdat de rest in het park was op één of andere tocht. Daar hebben Saya en ik ook aan meegedaan overigens. En wij waren helemaal geweldig! We waren stil toen het moest en blaften toen het mocht! Jawel, wij kunnen ook meedoen met een feestje!
Er waren wel dertig mensen, groot en klein en misschien zelfs nog wel meer. En een herrie! Maar wel heel leuk.
Er was ook nog een hondje die ik al wel vaker had gezien, maar Saya nog niet: Fonz! Jawel The Fonz, maar niet zo cool... Beetje een eigenheimer als je 't mij vraagt. Hij deed net alsof de keuken van hem was, nou vraag ik je... Maar goed, als hij daar helemaal heppie van wordt, waarom niet?! Na het volgende feestje was ie er weer, onze eigenwijze Jack Russel, en deed ie weer net zo. Ons motto: laat maar gaan, leven en laten leven. Het volgende feestje was de verjaardag van de Dennis en Esmé. Net als puppies: allebei op dezelfde dag, alleen niet even oud (??!!). Toen waren er veel minder mensen, maar wellicht had dat te maken met de sneeuwbuien buiten. Er kwam geen eind aan...! Leuk was wel dat onze vriendin Nosey er de hele dag was en dat is altijd leuk. En dan nog wat verjaardagen waar mee naartoe moesten en ik kon niet op de computer, omdat Maike bezig was met foto's en dingen an af en toe hardop liep te mopperen. Dat is nu over, maar iedereen bleef een beetje uit de buurt van de pc; dus ik ook. Gelukkig is ze nu klaar en kan ik m'n gang gaan.
Tussendoor hebben wij ook allebei een examen gedaan en allebei geslaagd! Ik voor mijn EG1 en Saya voor de jonge hondencursus, basis luisteren, zeg maar. Nou, het was een verzoeking, maar ik heb 96 van de 105 punten gehaald! Bibberend lag ik op de grond bij de af-blijf oefening; het was zó koud, maar volgehouden! Jawel, ik kan alles! (als ik er zin in heb...)
En dan sneeuw... Sneeuw en nog eens sneeuw en kou. Bleh!! Maar Saya? Die vindt het helemaal geweldig; dus hebben wij menig vrij moment in de sneeuw doorgebracht. Jesses!

Die loopt sneeuw te eten alsof het het lekkerste is ooit; rolt erin, speelt ermee, enzovoorts. Om gek van te worden!
Drie keer raden wat ik zoal gedaan heb als het me te koud werd, ondanks mijn coole winterjasje(s)? Nou... naar huis wandelen natuurlijk!! Stelletje idioten. Wie gaat er met dit weer nu naar buiten als het niet echt hoeft? Nou, ik doe mijn ding en misschien begroet ik nog wat leuke soortgenoten, maar dan ben ik weg. Ajuu, paraplu!
Maike roept nu standaard in huis dat ze op de telefoon moeten letten, zodat iemand de deur voor me open kan doen. Wim wordt nog wel boos op me, maar Maike niet meer. Die heeft het (helaas) door wanneer ik wil gaan en dan lijnt ze me of aan, of ze laat me gaan en belt Dennis dat ie me moet opvangen. Die doet dan wel boos, maar is het eigenlijk niet; volgens mij vindt hij het wel grappig...

Saya niet. O, nee. Die heeft het ook in het geheel niet koud, raar beest. het kan Saya niet lang genoeg duren buiten. Ze springt in sneeuwhopen, vreet ervan, rolt erin en alles is één groot feest. Zelfs die harde knallen deren haar niet en die zijn voor mij toch echt reden nummer 1 om naar huis te gaan!
Soms ben ik wel jaloers op haar.
Vandaag niet. Het was een trieste dag voor onze soort. Ik schaam me zelfs voor mijn soortgenoten, hoewel ik me weleens afvraag of het wel soortgenoten zijn.
Zoals elke dag in de vakantie sliepen wij uit. Dus om half tien ofzo gingen wij naar het park met Maike. Hartstikke gezellig, want toen we aankwamen was daar Monique met haar vier Spaanse hondjes, Erma met haar drie hondjes en Ferdy met Meissie de dwergtekkel. We begroetten elkaar uitgebreid, natuurlijk, want dat zijn onze vriendjes. Vooral Saya en Meissie kunnen het goed vinden. Maar toen kwam Missy; een kruising bullmastiff/dogo argentino. Die greep Meissie en hoe! De ene helft van de baasjes stond aan Missy te trekken en ook te slaan en de andere helft probeerde Meissie te bevrijden. Het is gelukt! Maar vraag niet hoe. Wij waren helemaal van slag en met wij bedoel ik alle hondjes. 
Maike pakte de dwergtekkel van Erma over en riep dat we naar de dierenarts gingen en toen gaf ze onze lijnen aan haar! En toen liep ze weg met een hevig bloedende Meissie in haar armen en Ferdy achter haar aan. Nou ja,zeg. Dus Saya bleef keurig bij Erma, maar ik niet! Ik ben achter hen aan gelopen naar huis en ik kon het niet helpen, maar ik moest gewoon piepen. Zo gewond was Meissie dat ze bijna leegliep!
Dus ik was thuis bij Dennis, Maike was met de auto weg met een bloedende Meissie en haar baas en Saya was bij Erma. Ik moet erbij zeggen dat Meissie's baas de jongste niet meer is. Hij zou onze opa kunnen zijn en dat was eigenlijk dubbel vervelend. 
Ik was helemaal in paniek!! Saya weg, Maike weg, alles rook naar bloed, maar na een tijdje kwamen Maike en Saya weer thuis! Maike rook helemaal naar bloed en de auto ook, maar Meissie werd geopereerd bij de dierenarts en het lijkt allemaal goed te komen! En Saya was helemaal blij weer thuis te zijn. Ze schijnt heel heel hard gepiept te hebben in het park nadat wij weg waren (gegild zei een jongen), maar ze was helemaal stoer toen ze thuis kwam. 
Maike moest Esmé ophalen in Friesland, maar wij hebben heerlijk op de bank gelegen met Dennis en Wim is speciaal voor ons nog naar huis gekomen om ons uit te laten! 
Maar het is wel erg dat Meissie geopereerd moest worden en dat Monique bijtwonden in haar handen had die gehecht moesten worden. En dan hebben we het nog niet over de prikken die ze allebei moesten hebben. Je zou je toch kapot schamen voor honden die zulke dingen doen!
O, nog één ding. Monique heeft nu een Spaans pleeghondje en dat ik een schatje! Maar door de kou kan ze niet zo lang uit als goed zou zijn voor Roosje. En die rare Maike zei dat Roosje dan wel bij ons mocht logeren! Rare miep! Maar dat zien we nog wel.
Terwijl ik driftig zit te tikken, wat niet altijd even snel gaat met die poten van mij, heeft de baas van Meissie gebeld. Het gaat goed met haar, maar het was veel slechter dan ze dachten: ze was gebeten in haar buik, rug en nek. Er was nog maar heel weinig voor nodig geweest en ze was dood geweest. Ze heeft nu een verband om haar nek en buik en ze mag helemaal niks. De operatie heeft wel 500 euro gekost en dat geeft wel aan dat het best erg was. En mijn bazen schamen zich nu ook voor hun soort, want de baas van de bullmastiff wil niet betalen. Die zegt dat het de schuld van de dwergtekkel is.... Hoe verzin je het!!

Ziek, zwak en misselijk

Vandaag is Saya gesteriliseerd bij onze eigen dierenarts. Deze keer niet met een laparoscopie, omdat Saya, in tegenstelling tot deze atletische hond, het wel rustig aan kan doen. De operatie is helemaal goed gegaan, alleen is ze een uur eerder geopereerd dan de bedoeling was. Saya heeft zo hard zitten gillen in haar kooi, dat de dierenartsen al hun ochtend afspraken hebben omgezet. Drama koningin....hahaha.
Maar er was ook slecht nieuws. Omdat Saya nogal swingend loopt, had de arts al naar haar heupen gekeken en dat vertrouwde ze niet. Dus vandaag was Saya toch al knock-out en konden ze makkelijk een foto van haar heupen maken. Uitslag: Saya heeft HD, ook wel artrose genoemd. Haar linkerheup zit helemaal niet goed. Nu moet ze speciaal voer gaan eten wat je alleen bij de dierenarts kan kopen en wachten onze baasjes op het advies van de specialist. 
Het goede nieuws is dat Saya nog zo jong is en dat er nog van alles gedaan kan worden om erger te voorkomen. En ach, anders krijgt ze net als de oma van Esmé en Dennis gewoon een kunstheup. Die heeft er twee en loopt als een kievit! 

Nu is ze heel zielig. Ze ligt maar een beetje te suffen en toen ik even met Maike naar het park ging, belde Esmé of we naar huis wilden komen, omdat Saya aan het loeien was. We zijn toen maar gauw naar huis gerend. Even later moest Saya flink braken. Wat een drama voor een beetje misselijkheid... Hoewel, ik heb de hele dag liggen piepen op de bank en dat doet zij weer niet; hmmm...
Vorige week was ik ook bij de dokter. Jawel, alweer. Ik kan het ook niet helpen dat ik zo'n sportieveling ben! Ik had een snee in aan de bovenkant van een kussentje aan mijn linkerpoot. Volgen jullie het nog?! Kussentje, poot, dikke snee. Bloeden als een rund en een pijn! Onvoorstelbaar, zal ik je zeggen. 

Wij naar de dierenarts, gaat ze die wond opentrekken en er prikkend spul in gooien. Nou Saya heeft vandaag gepiept, maar ik verzeker je dat hun oren nog aan het nagalmen waren van mij. Want daarna werd ik op de tafel gelegd, gingen ze me met z'n drieën vast houden en stak die muts een naald in mijn poot! Geloof me, die ging er gelijk weer uit! Als een speenvarken! Dus geen hechting, wel schoen aan???!!
Hoe verzin je het: hondenschoenen... Toen de dokter het tegen Maike zei dat ik die aan moest, begon ze heel hard te lachen. Ze dacht dat het een grapje was. Nou, de volgende dag had ze ze al gekocht en kreeg ik ze aan. Wat een aanfluiting zeg! Ik heb er succesvol drie gesloopt toen niemand keek en ze op de tafel lagen. Nog drie te gaan...
Mijn poot is nu aardig aan het genezen, ook dankzij allemaal vage pillen die ik elke ochtend en avond letterlijk door mijn strot geduwd kreeg en ik hoef die rare schoenen ook niet meer aan. Soms komen ze nog wel met een doekje met prikspul, maar dat wordt ook steeds minder. 

Maar we passen goed op elkaar!

Herfst

De herfst is begonnen en dus zijn de velden gemaaid, wat ik helemaal geweldig vind, want de jacht op muizen en mollen kan beginnen! En ik heb al succes gehad, maar ik heb niks met het muisje gedaan hoor. Hij bewoog en piepte en euh daar schrok ik een beetje van...
Deze keer een filmpje met Saya in de hoofdrol. Het geeft een beeld wat wij de afgelopen weken gedaan hebben. (NB De kwaliteit is niet zo best, er wordt aan gewerkt.)
P.S. Wij vinden heel jammer voor Lavida dat ze niet een baasje gevonden heeft, maar ja, als je elkaar niet ligt... Onze baasjes maken heel veel reclame voor Lavida, vooral bij mensen die Saya bewonderen. Wie weet...

Alfamannetjes en regelteefjes

Orisha heeft zich ontpopt tot een regelteef. Dat is behoorlijk vermoeiend, voor mij, maar zeker voor onze bazen. Ze denkt dat het alleen maar goed gaat als zij het bepaalt, ja natuurlijk, wij kunnen allemaal niet zelf denken...! Goeie god, ze bepaalt met wie ik speel, wanneer ik dan met de door haar uitgekozen hond speel, wat ik wel en niet bij één van de bazen mag doen, welke richting ik op ga in het park en vorige week zelfs wanneer we naar huis gingen! Laten we het maar niet over de hondenschool hebben... Tot vorige week dan, want sinds afgelopen week gaat het steeds beter, dat geregel dan; het humeur van Orisha is menigmaal rond het vriespunt.
Op de hondenschool ging het helemaal niet goed toen we samen waren; dus ik moest een klas eerder (wat Wim helemaal niet leuk vond, want wel heel vroeg op zaterdag). Nou, nu zou het beter worden. Niet dus. Orisha liep weg, luisterde niet en dreef iedereen bijna tot wanhoop. Niet gelijk natuurlijk! Maar vorige week was het hoogte- c.q. dieptepunt. Ze zou zelfs aan de lange lijn moeten, omdat ze bijna een drukke weg was opgewandeld.

Máár sindsdien is er een hoop gebeurd: Maike kreeg zondag allemaal tips en trucs van iemand uit het park die honden traint. Dik een uur zijn we met hem en zijn hondjes bezig geweest en Ories vond dat niet leuk, want ze moest luisteren. De rest van de week heeft Maike volgehouden om haar wat in te dammen met gevolg dat ik wat meer ruimte heb om te spelen en mezelf te ontwikkelen. En we zijn thuis heel braaf, we halen (bijna) geen kattenkwaad meer uit. 

Vandaag op school heeft Orisha even training gehad van de juf. En dat vond ze afschuwelijk! Maar ze moest luisteren of ze wilde of niet en dat hielp! Daarna ging het goed! Als vanouds weer een team met Maike, ik ben helemaal trots!

Dit klinkt allemaal heel vervelend, maar het valt best wel mee hoor.  We hebben het samen erg gezellig en ik heb bijna geen ongelukjes meer. Soms nog een plasje, maar dat gebeurt vooral als ik heel opgewonden ben. Ik kan mijn ontlasting zelfs ophouden tot we in het park zijn! Maar dat was het dan ook: alle drollen die op het gras bij de ingang liggen, zijn van mij... Dat is wel wat gênant, maar hee, ik doe t niet meer binnen (tenzij de bazen echt te lang wachten...).
En oja, Ories heeft een vriendje, een lover! Hij heet Spike en hij is een golden retriever. Waar zij gaat, gaat hij. En hij probeert wel eens boven op haar te gaan zitten, waarom is mij een raadsel, maar dat mag niet van haar. Dan wordt ze kwaad, maar verder.... Als hij er is, doen ze ineens alles samen en dan gaat ze ook op haar rug liggen en likken ze elkaars oren en rug enzo. Bleh!! Hij vecht ook met andere mannen die haar leuk vinden, grommen en blaffen en nog meer van dat hanen gedrag. Echt werkelijk...

 PS. Ik ben inmiddels al groter dan Orisha, zeker een centimeter of twee!

Teamwork

De afgelopen week was weer heel bijzonder. Wij, ja wij, want we zitten aardig op één lijn, hebben het behoorlijk naar ons zin. Dat is als wij onze eigen ding kunnen doen. Dat geldt niet voor de dingen die onze bazen bedenken, zoals de hondenschool. Vorige week gingen we voor het eerst (weer). Saya naar de instapcursus en ik naar de vervolgcursus. Allebei om kwart voor elf op hetzelfde veld. Dat was dus helemaal niks...! We snapten er allebei geen bal van: Saya piepend aan de ene kant met Wim en ik en Maike aan de andere kant niet wetend wat er allemaal aan de hand was; dus complete aandacht voor hen en geen voor de cursus. En wat denk je? Wim en Saya moeten nu een uur eerder! Dat vond ik dus vanmorgen helemaal niks. Saya ging zomaar weg met Wim, terwijl we net gezellig samen uit waren geweest. Maar eenmaal op het terrein, zag ik haar weer met Wim en was alles weer helemaal oké. Toen waren de rollen omgedraaid, want toen ging Saya piepen, blaffen en springen en ik ging vrolijk naar school. Uiteindelijk hebben we allebei een goede dag gehad op school. Saya was super en ik...euh, tja, uhm. Nu ja, gewoon goed!

Niet dat Orisha de braafste van de klas is, welnee. Ze laat mij altijd merken wanneer ik iets doe wat niet mag en oh oh wat een oud wijf is het dan! Ziehier een foto van mij met een bak lamshart. Ik denk maar één ding: LEKKER!!! En Orisha deed gewoon mee, maar wee mijn gebeente als ik tegen iemand opspring of op bed spring o.i.d.. Nogmaals als er wat te halen valt, maakt het Orisha geen zak uit of ik iets stout doe, maar als de bazen in de buurt zijn en er is geen eten...
Buiten gaat het met mij overigens heel goed. Wim is best een lieverd en sinds we samen naar school gaan, durf ik hem ook te vertrouwen. Gisteren heb ik voor het eerst helemaal losgelopen met hem alleen! Jawel, ik ben best wel trots op mezelf!

Ja, Saya is trots en terecht! We breken de tent niet meer (helemaal) af als we alleen zijn plus dat mijn oren niet meer tuiten van Saya's gehuil. We staan nog wel samen op de keukentafel als we alleen zijn, maar dat weten de bazen niet; dus ssstt. 

Saya en ik zijn eigenlijk heel  saai.

 
Maar we hebben een hoop lol samen, vooral nu Saya wat los komt in het park. En ik gedraag me helemaal niet als een oud wijf! Ik weet gewoon wat mag en niet. Behalve dan als het om eten gaat. En ik ben gewoon de baas. Punt. 

Druk, druk, druk...

Hee, hallo!! 

We hebben het druk. Vooral met elkaar. Het kost tegenwoordig wel wat moeite om rustig achter de pc te gaan zitten, maar Saya is moe en dus moet het nu wel lukken. 
Wat is er de afgelopen weken gebeurd? Nou, best wel veel. Om te beginnen, kunnen Saya en ik het best heel goed vinden. Ze hoort nu bij ons en dus gedraag ik me ook zo. Ze heeft namelijk nog wel eens een handje van weglopen en dan haal ik haar terug. Niet dat dat altijd werkt, maar ik doe mijn best en anderen valt het ook op. Daarnaast heeft ze wat moeite met grote mannen. Zowel mensen als honden. In het geval van mensen kan ik niet zoveel doen, máá'r in het geval van hondenmannen kan ik heel veel. Het is nog al eens voorgekomen dat ik tussen Saya en een flinke reu ben gaan staan om mijn kleine meisje te beschermen. Alsof ik bang ben van zo'n kerel, ha! 
Maar wat het allerleukste is van een ander hondje in huis is het keten! Maike moet weer werken, Dennis weer naar school; dus het is party time!! Score tot nu toe: een halve doos chocolaatjes (waar we de helft niet van opgegeten hebben en waar iedereen van in de paniek schoot...), een half brood, twee appels met verpakking, een doos tissues, een doosje met brilpoetsdoekjes, een mes, een vork en nog zo wat.
En dan hebben we het nog niet over op de keukentafel staan, rennen en stoeien op de bank, zodat die aan de andere kant van de kamer staat, ongestraft tegen het aanrecht aan staan en blaffen tot je schor bent. In één woord geweldig! Nu ja, ik heb wel een hoop lol, maar Saya moet nog wennen aan het idee dat de bazen weggaan, maar ook weer terugkomen. Ze piept nog wel tot het pijn doet aan je oren. 
We gaan ook niet meer zo ver in het park. Ten eerste omdat Saya alles eng vindt en ten tweede omdat je nu als hond een bekeuring krijgt als je los loopt waar het niet mag. In het ergste geval moet je baas mee naar het bureau. Dat gun je je baas niet; dus zijn we heel braaf. Dat is te zeggen, als Maike met ons uit gaat. Als Wim met ons gaat....tja. Saya luistert niet naar hem. Ik doe mijn stinkende best om te laten zien dat ie best aardig is, maar ze luistert gewoon niet. Ze is al twee keer weggelopen en niet naar huis, want ze weet de weg nog niet zo goed. Nu begint de cursus weer en ik ga met Maike het tweede jaar in, maar Saya moet nu met Wim. Misschien dat ze dan doorkrijgt dat ze hem kan vertrouwen en hij haar. Het is namelijk best raar dat als we met Maike gaan, Saya gewoon meeloopt en speelt en luistert, maar als we met Wim gaan, ze alleen maar naar huis wil. Vind ik ook niet leuk, want samen rennen en spelen is mega!

Ernstig ongeluk

Gisteren is er iets heel ergs gebeurd aan het eind van het park. Gelukkig waren wij er niet bij betrokken. Hier de link naar het nieuwsbericht:
 http://www.nu.nl/binnenland/2317286/vrouw-71-overleden-botsing-met-hond.html  
Wim heeft wel de traumahelikopter gezien toen hij met ons naar huis ging, maar hij wist niet wat er aan de hand was. Maike was naar Lowlands (waar Saya behoorlijk pissig over was, maar dat vertel ik nog wel) en wist helemaal nergens van, maar zij hoorde het vanmorgen al toen ze ons ging uitlaten. Iedereen heeft het erover, wat niet zo raar is, want elk van ons kan dit overkomen. Wat niet wegneemt dat het heel erg is...

(Speel)kameraden!

Saya is hier bijna een week en eigenlijk is het best gezellig! Het is nog wel een beetje een klein ding die niet alles snapt, maar wel haar stinkende best doet. Ze mag zelfs al los in het park! Daar heb ik heel wat langer over gedaan en ook buiten plassen en poepen. Ik ben onder de indruk, kan ik je vertellen. Niet dat ze alles ophoudt, maar meer dan de helft doet ze buiten en niet alleen maar voor de deur en in de tuin, zoals ik de eerste tijd, welnee. In het park!
En samen op duiven, eenden, kauwen en kraaien jagen is leuker dan in je eentje; dus dat doen we dan ook. We wachten ook op elkaar, niet dat zij vaak op mij moet wachten, want ze heeft altijd één oog op Maike gericht en gaat nooit verder dan ongeveer vijftien meter bij haar vandaan, maar dan nog.
Weet je wat eigenlijk heel prettig is? Ze is heel rustig en neemt de tijd om die rust te nemen, daar kan ik nog wat van leren, wat ik ook doe.

Samen op de bank, op de grond in de garage, in een mand of onder de tafel is best te doen. Dat had ik eerlijk gezegd afgelopen woensdag nog niet gedacht hahaha! Gisteren kwamen er allemaal paarden langs. Saya werd wel aangelijnd, maar of dat nou nodig was... Ze stond erbij en keek ernaar. Ik niet, ik vind die beesten machtig mooi! Sterker nog, ik heb me in de rij aangesloten...

Het is eigenlijk een heel lief, klein meisje wat heel graag met mij wil spelen en van me wil leren. We kunnen het dus uiteindelijk hartstikke goed met elkaar vinden!

Even voorstellen

Hallo! Ik ben Saya. En sinds woensdag woon ik in Almere.

 Mijn nieuwe huisgenoten zijn bijzonder vriendelijk. Ook al wil ze zelf het tegendeel geloven, zelfs Orisha is zeer aangenaam.
Toegegeven, het was wel eventjes wennen, zelfs voor zo'n intelligent hondje als ik, maar toen ik de hele situatie eens overdacht, kon ik niet anders dan tot de conclusie komen dat het allemaal best wel mee viel en dat dit wel eens een zeer goede stap zou zijn voor mijn welzijn.
Let wel: ik ben nog maar een relatief kleine hond, technisch gezien zelfs een pup, desalniettemin beschouw ik mijzelf wel wat verder in mijn ontwikkeling dan de gemiddelde leeftijdsgenoot van dezelfde soort. Ik heb het beste van twee werelden; wat valt daar nog aan toe te voegen. 
Even nog over Orisha. Ze zegt wel dat ze het allemaal maar zozo vindt, máár ik heb foto's die het tegendeel bewijzen. Om te beginnen gisteravond:

Zie, ze vindt me wel lief. Niettegenstaande, ik haar ook. Spreekt voor zich; zij weet alle mores hier en is bovendien bijzonder aangenaam gezelschap, hoewel ik de neiging heb mensen boven soortgenoten te prefereren. Meestal lig ik dan ook bij één van mijn nieuwe baasjes in de buurt. Dat is 's nachts nog wel een puntje van verbetering mijnerzijds, gezien het feit dat afgelopen nacht Wim beneden heeft geslapen na aanhoudend smeken. Edoch, daar tegenover staat dat ik vandaag wel twee maal buiten mijn ontlasting heb gedaan. En dan bedoel ik ver weg, in het park, op het gras. Zoals ik al zei, ik ben snel van begrip.
Maar ik heb nog meer bewijs dat Orisha mij wel kan velen. Zie maar de pret die we samen hadden met het jagen op libellen en andere waterwezens.

 

Nieuwe huisgenoot: Saya

Gisteren zijn we met z'n allen naar Rauderfehn gereden en hebben we Saya opgehaald. We zouden eigenlijk Dimitri ophalen, maar dat ging niet zo goed. Hij was thuis wel heel leuk en hebben we ook wel gespeeld, maar het ging op sommige punten gewoon niet. Maar toen zei René dat er ook nog twee dames waren die op een huis wachtten en omdat Esmé al de hele tijd lag te knuffelen met Saya, hebben mijn baasjes en Janni en René overlegd en ging zij mee.

 Dit is ze dus. 
Iedereen hier vindt haar helemaal lief. Ik moet er nog wel een beetje aan wennen. 
Gisteren in de auto (2,5 uur op elkaars lip) ging wel goed, maar toen we thuis kwamen.... Wat een lomperik! Ze liep gelijk naar mijn drinkbak en slobberde de helft op, om het vervolgens in een spoor door de kamer, uit haar bek te laten lopen... En dan heb je nog niet gezien hoe ze eet! Maar daar verbaasde ik me alleen maar over.
Vervolgens ging ze mijn kauwdingen pakken. Dat ik er nou niet naar omkijk, wil niet zeggen dat iemand anders ze zomaar mag pakken. Ik zal je zeggen, ik ben de hele avond bezig geweest die botten weer af te pakken en op te bergen. Op een gegeven moment werd ik zelfs een beetje boos, maar dat vond Wim niet goed en kreeg ik op mijn kop. Dat vond ik wel heel dom. Saya jat mijn spullen, ik word pissig en ik krijg op m'n kop. 
Maar goed. Gisteravond met uitlaten heb ik haar genegeerd. En zij maar achter me aan sjokken. Vannacht om drie uur had ze een dikke drol in de keuken gedraaid! Werkelijk! Maike en Esmé sliepen beneden, voor het geval ze het allemaal eng vond ofzo, en ik heb Maike wel even laten weten dat er iets lag. Toen kon ik eindelijk eens gaan slapen....
Vanmorgen was het moeilijk wakker worden. Zo zeg, maar dat heb je als je nachtbraakt. Wat denk je? Saya kroop gelijk bij Maike onder de deken. 
Ik mocht eerst eten en toen ik halverwege was, kreeg Saya haar bak. En na een tip van Janni, was het een stuk minder schrokken. Dat ging heel goed, want ze bleef van mijn eten af. Vervolgens zijn we een uurtje later naar het park gegaan. Ik heb ontdekt dat ze niet zo sloom is als ik dacht. Sterker nog, ik mag haar wel, een beetje dan he, we gaan niet overdrijven. We kunnen eigenlijk best wel lekker spelen samen. En we kregen allemaal aandacht van allerlei baasjes, altijd leuk. Toen ik met de rest (Woodstock en co) een kat in de boom joeg, kon ze niet mee en schrok ze zelfs een beetje, maar met z'n allen hebben we haar weer gerustgesteld dat het alleen maar spelen was. 
Minpuntje: ze loopt voortdurend achter me aan en dat vind ik knap vermoeiend. Dus thuis ga ik dan lekker op mijn baasjes bed liggen: Saya kan de trap niet op. Haa!

In de auto

 

Vakantie!!

Bonjour mes amis! Ja, ik ben een bereisde hond en nu kan ik Frankrijk aan mijn lijstje toevoegen. Twee weken in Normandië in een Pipo-wagen:

Gelukkig vind ik autorijden heel leuk; dus dat was allemaal geen probleem. Wat ik wel wat minder vond: ten eerste zijn die Fransen een beetje vreemd als het om honden gaat. Die beesten zijn allemaal handtas formaat en mogen van hun baasjes absoluut niet snuffelen, laat staan spelen, met andere honden en zeker niet met zo'n gevaarlijke hond als ik. Ik ben wel wat uitzonderingen tegengekomen, maar dat waren dan ook chiens de  course, zoals ik. Ten tweede: je mag daar nergens los! Niet dat mijn baasjes zich daar iets van aantrokken, maar dan nog. Rare jongens die Normandiërs. 
Vlak bij de camping was een heel groot veld met een parkeerplaats en aan de luchtjes te ruiken, staat daar wel eens een markt o.i.d. en daar mocht ik lekker los. En in de eerste week had ik al een Nederlands vriendinnetje Lola, een ruwharige tekkel uit Nijmegen en daar had ik regelmatig een parkeerplaats afspraakje mee. In de tweede week kwam Nosey, mijn grote vriendin van thuis en dat was helemaal leuk! Samen rennen op het strand, mocht eigenlijk ook niet, maar 's avonds werd het eb en dan veranderde het kiezelstrand in een zandstrand en tja, dan liggen er toch geen mensen en alles wat wij dan hebben laten lopen, is de volgende ochtend in de zee verdwenen...
In de eerste week moest ik ook heel groot zijn en op Dennis en Esmé passen. Ook de meneer van de camping liep af en toe eens langs, maar ik was heel waaks! Tim, het vriendje van Dennis had namelijk zijn hoofd gestoten tegen een knie op het springkussen en die moest even naar het ziekenhuis om te kijken of het allemaal wel helemaal goed was. Dat was het gelukkig en het duurde eigenlijk allemaal helemaal niet lang, want het ziekenhuis was vlakbij en volgens mijn baasjes ging het allemaal een stuk sneller dan in Nederland. Maar ik heb iedereen die ook maar naar onze roulotte keek, weg geblaft!
En we zijn met z'n allen naar Eu geweest. Maike's mama en zus waren ook mee en dat was leuk! In de kerk van Eu liggen de nobelen die in het kasteel gewoond hebben en zo. En wat denk je wat voor soort hond aan hun voeten lag op hun graven in de crypte? Drie keer raden...haha. Één zoals ik!  Alsof mijn voorouders van adel zijn hahaha. Dit is mijn kasteel:

En het bos wat er bij hoort, ook van mij. Mijn eigen privé jachtterrein. Tja, je mag als hond ook wel eens dromen, toch.
Interessant linkje: Chateau d'Eu

De tweede week vond ik een stuk minder. Vooral omdat er dingen in de lucht gebeurden waar ik niet helemaal vrolijk van werd.
Zit je lekker in het gras van het ochtend zonnetje te genieten, ineens een herrie! Onbeschrijfelijk. Iedereen omhoog kijken, ik ook, vliegen er twee straaljagers heel laag over! Zo laag, dat ik bedacht dat ze wel eens op mijn hoofd konden landen. Ik heb de rest van de ochtend onder het bed gelegen. En elk vliegtuigje wat daarna overkwam, heb ik goed bestudeerd! Stel je toch eens voor... Vervolgens besloten die rare Dieppenaren een groot vuurwerk af te steken op de heuvel achter onze camping. En iedereen maar zeggen dat het nog goed te zien is voor zo ver weg. Puh, ver weg! Nog steeds te dichtbij, zeg ik je. En het heeft ook nog geonweerd! Ik denk dat ik de tweede week van de vakantie voor een aanzienlijk deel onder het bed heb doorgebracht. Let wel: uit zelfbehoud! Lekker ontspannen; dus niet!
Maar het was alles bij elkaar best heel leuk. Ik heb goed naar Ilko geluisterd en ook twee weken op het bed van mijn baasjes geslapen. En ik heb heerlijk op het strand gerend...

Zwemmen

Vandaag heb ik voor het eerst echt gezwommen! Jawel en ik vond het nog leuk ook!
Een tijdje geleden ben ik met mijn baasjes naar het hondenstrand geweest. Ter herinnering:

Nou, vandaag was het weer heel warm en ik was mee geweest in de auto, maar dat hielp ook niet echt; dus gingen Dennis, Maike en ik weer naar dat strand.
Ik vind het daar wel heel spannend hoor en ik kan het dan ook niet helpen dat ik eerst flink mijn darmen moet legen. Gelukkig hebben ze hier geleerd dat dat wel eens gebeurt en dus zijn er genoeg poepzakjes.
Maar toen... Met Dennis en Maike mee het water in tot waar ik niet meer kon staan. Heel eng!! Ik vroeg me nog even af of ik het wel kon. Nou, ik kan het!!!!!!
En hoe. Ze hadden een balletje gevonden en we hebben héérlijk gespeeld. Steeds terug naar waar ik wel kon staan en dan zwemmen naar het balletje. Dennis in het ondiepe en Maike in het diepe. Ik heb zelfs extra rondjes gezwommen voor de lol!
Maar hoe warm het ook was, op een gegeven moment had ik het zo koud dat ik vanzelf ging rillen en klappertanden. Toen gingen we ook naar huis. Dan nog, ik was helemaal vrolijk, zo vrolijk dat ik daarna breed kwispelend de dierenartsenpraktijk ben binnengewandeld.
Mijn hechtingen mochten er namelijk uit. Eitje! Was zo gepiept. Eigenlijk zijn ze daar best aardig. Maike heeft nog extra poepzakjes gekocht in een speciale poepzakjeshouder voor als we op vakantie gaan.
Het was een leuke dag!!
Ps.
René en Janni zeiden dat ik niet meer aan Esmé's knuffels mocht komen. Ik kan niet zeggen dat ik die belofte gehouden heb, maar ik had bedacht dat ik dan maar de knuffel van één van Esmé's vriendinnetjes kon pakken. Twee logeren hier weer; dus vanmorgen toen ze weg waren, ben ik weer eens op onderzoek uitgegaan. 
Sorry, sorry, sorry!! Ik had nooit gedacht dat Alicia zóó moest huilen. En ik had alleen maar een oog er uitgepeuterd! Gelukkig is Maike een goede berendokter en zie je niks meer van ons "ongelukje".....

De kikker en de poezen

Van het weekend vierde Wim's moeder haar verjaardag; dus reden voor een feestje. Eerst gingen we thuis bij hen in Kortenhoef taart eten. Hartstikke leuk, want niet iedereen kende mij en ik kreeg dus heel veel aandacht. Alles heel gezellig en ontspannen; zie ik ineens een gek beest. Het was een kikker...

 Zoals je kunt zien, vond ik het nogal wonderlijk. Vreemd beest, met vreemde geluiden. Overigens heeft Esmé het filmpje helemaal afgemaakt, want als het aan Maike gelegen had, was het een stuk minder geweest. Ere wie ere toe komt en dat is in dit geval Esmé...
Voordat we met z'n allen naar het pannenkoekenhuis gingen, liet Wim mij nog even uit. Kwamen iets tegen wat lijkt op dit:

En die was niet zo lief als de kikker! Ik kwam gewoon even snuffelen en toen kreeg ik een haal over mijn neus! Niet te geloven!!! 
Later hadden we, ja ik ook, heerlijk pannenkoeken gegeten en gingen we terug naar de auto, kwam ik er wéér zo één tegen. Nou, met een boog er omheen! Dat gebeurt me geen tweede keer. Rare jongens die katten!
Máár... Vanavond ging ik met Dennis en Maike uit en toen kwamen zo'n soort in het zwart/wit tegen en die heb ik de boom in geblaft! Ha! Bangepoeperd!!

Monster

Psst. Psst.
Even tussendoor. 
Maarre, ssssttt! 
Ze weten het hier wel, maar ze snappen niet hoe gevaarlijk de situatie eigenlijk is; dus ssstt.
Soms gaat er wel eens iets stuk. Soms doe ik dat, soms één van mijn baasjes. Niks bijzonders, zou je zeggen, maar hier is meer aan de hand.... Sterker nog: eens in de zoveel dagen komt ie tevoorschijn...
Hij is rood. Hij maakt lawaai. Hij vreet alle resten op. Hij reageert niet op roepen of mijn geblaf. Hij vreet alle zooi van de vloer. Hij boert of hikt nooit.
Kortom HIJ is gevaarlijk!! Er woont hier een monster in huis!!Ik heb stiekem een foto gemaakt:

 Pas op!! Er zijn er meer!~En ze zijn gevaarlijk! Buitenaardse wezens! Ik weet er anders geen verklaring voor, maar pas op, want voor je het weet heeft ie je vacht in zijn bek!
Zeg het voort! Verdrijf de monsters! Blaf ze de wereld uit!

Saai...

Ik ben blij te melden dat het heel goed met me gaat, maar het is wel saai! Met hoofdletters. De kap werkte niet, want ik knalde overal tegenop en ze waren bang dat ik van de trap zou vallen. Bovendien hielp het ook niet dat ik (en de rest van de familie) een nacht niet geslapen heb. Het lukte gewoon niet. Liggen niet, zitten niet, ik knalde overal tegenaan; dus... 
Vervolgens hadden ze hier bedacht dat ik dan maar een verband om mijn poot moest hebben... Nee, dat was een succes hahahaha. Record: 2 minuten!
Maar dan...! Zaterdag had Maike een idee. Nou, nou, boehoe, daar ben ik meestal niet zo van onder de indruk, maar toegegeven, deze werkt. Zelfs ik ben er blij mee, alhoewel het soms wel warm is.: een oude trui van Esmé! Ik zit niet meer aan mijn wond en we slapen allemaal heerlijk!

Máár, ik mag nog steeds bijna niks! Saai, saai, saai en nog eens saai! Ik moet uit aan de lijn en soms mag ik heel even los, want anders weiger ik te poepen. En ze zijn heel bang dat ik dat binnen doe; dus... Maar ja, dat is mijn enige troef en als ik geweest ben, moet ik weer vast. Blêh! 
Vanmorgen zag ik Sofie, mijn beste vriendin, ze snapte het helemaal en ik heb nog heel zielig gedaan tegen haar baas, maar ja. We hebben even stiekem rondgerend, maar toen moest ik weer vast. Niks an!
En de rest van de dag slaap ik maar, totdat we weer uren uit kunnen!

In de tussentijd: heb meelij!!

Vette pech...

Je kunt veel van me zeggen, maar niet dat ik een watje ben. Ik haat pijn en ik haat ziek zijn nog meer. 
Vanmiddag was heel leuk. Eerst konden we niet uit, omdat er een zwembad bezorgd zou worden. Ik had grote verwachtingen, maar het was maar een kleine doos, die blijkbaar erg zwaar was, want twee mannen droegen m naar binnen. En ik moest er niks van hebben! Zodra ze klaar waren, heb ik ze de deur uitgeblaft. Rare lui, zeg ik je.
Daarna ging ik met Maike uit. Helemaal naar het eind van het park bij de vaart. Daar heb ik heerlijk gespeeld met andere honden en ik ging steeds verder het water in. Maar toen is er ergens iets gebeurd. Ik was zo druk dat ik het eigenlijk ook niet precies weet, maar ineens was er een stuk vel van mijn poot. Dikke, vette snee. Maike nam me gelijk mee, belde Wim op en thuis mocht ik niet uitrusten, maar moest ik gelijk in de auto naar de dokter. Daar stonden ze al op me te wachten! Nou daar snap ik helemaal niks van!
Maike zei tegen de dokter dat ze bang was dat het botvlies open lag, maar dat was gelukkig niet zo. Maar het was wel zo erg dat ik onder narcose moest om het te kunnen hechten. Dat vond ik niet leuk!! En nu heb ik een kap op mijn kop, want ik mag er niet aan zitten. Gelukkig heb ik bazen die inzien dat dat niet altijd handig is; dus af en toe mag ie af, maar dan nog...

Op de foto lijkt het niks, maar de wond was wel 3 bij 3cm wat open lag. Geen wonder dat mijn halve poot kaal is.
 Maarre, ik heb al gegeten en gedronken en het liefst wil ik naar buiten. En ik heb wraak genomen op de dokters: ik heb nl 2 plasjes in de gang gedaan daar! Dat zal ze leren. Nu moet ik alleen nog leren om te gaan met dat stomme ding om mijn nek de komende dagen...