Ziek, zwak en misselijk

Vandaag is Saya gesteriliseerd bij onze eigen dierenarts. Deze keer niet met een laparoscopie, omdat Saya, in tegenstelling tot deze atletische hond, het wel rustig aan kan doen. De operatie is helemaal goed gegaan, alleen is ze een uur eerder geopereerd dan de bedoeling was. Saya heeft zo hard zitten gillen in haar kooi, dat de dierenartsen al hun ochtend afspraken hebben omgezet. Drama koningin....hahaha.
Maar er was ook slecht nieuws. Omdat Saya nogal swingend loopt, had de arts al naar haar heupen gekeken en dat vertrouwde ze niet. Dus vandaag was Saya toch al knock-out en konden ze makkelijk een foto van haar heupen maken. Uitslag: Saya heeft HD, ook wel artrose genoemd. Haar linkerheup zit helemaal niet goed. Nu moet ze speciaal voer gaan eten wat je alleen bij de dierenarts kan kopen en wachten onze baasjes op het advies van de specialist. 
Het goede nieuws is dat Saya nog zo jong is en dat er nog van alles gedaan kan worden om erger te voorkomen. En ach, anders krijgt ze net als de oma van Esmé en Dennis gewoon een kunstheup. Die heeft er twee en loopt als een kievit! 

Nu is ze heel zielig. Ze ligt maar een beetje te suffen en toen ik even met Maike naar het park ging, belde Esmé of we naar huis wilden komen, omdat Saya aan het loeien was. We zijn toen maar gauw naar huis gerend. Even later moest Saya flink braken. Wat een drama voor een beetje misselijkheid... Hoewel, ik heb de hele dag liggen piepen op de bank en dat doet zij weer niet; hmmm...
Vorige week was ik ook bij de dokter. Jawel, alweer. Ik kan het ook niet helpen dat ik zo'n sportieveling ben! Ik had een snee in aan de bovenkant van een kussentje aan mijn linkerpoot. Volgen jullie het nog?! Kussentje, poot, dikke snee. Bloeden als een rund en een pijn! Onvoorstelbaar, zal ik je zeggen. 

Wij naar de dierenarts, gaat ze die wond opentrekken en er prikkend spul in gooien. Nou Saya heeft vandaag gepiept, maar ik verzeker je dat hun oren nog aan het nagalmen waren van mij. Want daarna werd ik op de tafel gelegd, gingen ze me met z'n drieën vast houden en stak die muts een naald in mijn poot! Geloof me, die ging er gelijk weer uit! Als een speenvarken! Dus geen hechting, wel schoen aan???!!
Hoe verzin je het: hondenschoenen... Toen de dokter het tegen Maike zei dat ik die aan moest, begon ze heel hard te lachen. Ze dacht dat het een grapje was. Nou, de volgende dag had ze ze al gekocht en kreeg ik ze aan. Wat een aanfluiting zeg! Ik heb er succesvol drie gesloopt toen niemand keek en ze op de tafel lagen. Nog drie te gaan...
Mijn poot is nu aardig aan het genezen, ook dankzij allemaal vage pillen die ik elke ochtend en avond letterlijk door mijn strot geduwd kreeg en ik hoef die rare schoenen ook niet meer aan. Soms komen ze nog wel met een doekje met prikspul, maar dat wordt ook steeds minder. 

Maar we passen goed op elkaar!