Toegegeven, het was wel eventjes wennen, zelfs voor zo'n intelligent hondje als ik, maar toen ik de hele situatie eens overdacht, kon ik niet anders dan tot de conclusie komen dat het allemaal best wel mee viel en dat dit wel eens een zeer goede stap zou zijn voor mijn welzijn.
Let wel: ik ben nog maar een relatief kleine hond, technisch gezien zelfs een pup, desalniettemin beschouw ik mijzelf wel wat verder in mijn ontwikkeling dan de gemiddelde leeftijdsgenoot van dezelfde soort. Ik heb het beste van twee werelden; wat valt daar nog aan toe te voegen.
Even nog over Orisha. Ze zegt wel dat ze het allemaal maar zozo vindt, máár ik heb foto's die het tegendeel bewijzen. Om te beginnen gisteravond:
Zie, ze vindt me wel lief. Niettegenstaande, ik haar ook. Spreekt voor zich; zij weet alle mores hier en is bovendien bijzonder aangenaam gezelschap, hoewel ik de neiging heb mensen boven soortgenoten te prefereren. Meestal lig ik dan ook bij één van mijn nieuwe baasjes in de buurt. Dat is 's nachts nog wel een puntje van verbetering mijnerzijds, gezien het feit dat afgelopen nacht Wim beneden heeft geslapen na aanhoudend smeken. Edoch, daar tegenover staat dat ik vandaag wel twee maal buiten mijn ontlasting heb gedaan. En dan bedoel ik ver weg, in het park, op het gras. Zoals ik al zei, ik ben snel van begrip.
Maar ik heb nog meer bewijs dat Orisha mij wel kan velen. Zie maar de pret die we samen hadden met het jagen op libellen en andere waterwezens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten