Nieuwe huisgenoot: Saya

Gisteren zijn we met z'n allen naar Rauderfehn gereden en hebben we Saya opgehaald. We zouden eigenlijk Dimitri ophalen, maar dat ging niet zo goed. Hij was thuis wel heel leuk en hebben we ook wel gespeeld, maar het ging op sommige punten gewoon niet. Maar toen zei René dat er ook nog twee dames waren die op een huis wachtten en omdat Esmé al de hele tijd lag te knuffelen met Saya, hebben mijn baasjes en Janni en René overlegd en ging zij mee.

 Dit is ze dus. 
Iedereen hier vindt haar helemaal lief. Ik moet er nog wel een beetje aan wennen. 
Gisteren in de auto (2,5 uur op elkaars lip) ging wel goed, maar toen we thuis kwamen.... Wat een lomperik! Ze liep gelijk naar mijn drinkbak en slobberde de helft op, om het vervolgens in een spoor door de kamer, uit haar bek te laten lopen... En dan heb je nog niet gezien hoe ze eet! Maar daar verbaasde ik me alleen maar over.
Vervolgens ging ze mijn kauwdingen pakken. Dat ik er nou niet naar omkijk, wil niet zeggen dat iemand anders ze zomaar mag pakken. Ik zal je zeggen, ik ben de hele avond bezig geweest die botten weer af te pakken en op te bergen. Op een gegeven moment werd ik zelfs een beetje boos, maar dat vond Wim niet goed en kreeg ik op mijn kop. Dat vond ik wel heel dom. Saya jat mijn spullen, ik word pissig en ik krijg op m'n kop. 
Maar goed. Gisteravond met uitlaten heb ik haar genegeerd. En zij maar achter me aan sjokken. Vannacht om drie uur had ze een dikke drol in de keuken gedraaid! Werkelijk! Maike en Esmé sliepen beneden, voor het geval ze het allemaal eng vond ofzo, en ik heb Maike wel even laten weten dat er iets lag. Toen kon ik eindelijk eens gaan slapen....
Vanmorgen was het moeilijk wakker worden. Zo zeg, maar dat heb je als je nachtbraakt. Wat denk je? Saya kroop gelijk bij Maike onder de deken. 
Ik mocht eerst eten en toen ik halverwege was, kreeg Saya haar bak. En na een tip van Janni, was het een stuk minder schrokken. Dat ging heel goed, want ze bleef van mijn eten af. Vervolgens zijn we een uurtje later naar het park gegaan. Ik heb ontdekt dat ze niet zo sloom is als ik dacht. Sterker nog, ik mag haar wel, een beetje dan he, we gaan niet overdrijven. We kunnen eigenlijk best wel lekker spelen samen. En we kregen allemaal aandacht van allerlei baasjes, altijd leuk. Toen ik met de rest (Woodstock en co) een kat in de boom joeg, kon ze niet mee en schrok ze zelfs een beetje, maar met z'n allen hebben we haar weer gerustgesteld dat het alleen maar spelen was. 
Minpuntje: ze loopt voortdurend achter me aan en dat vind ik knap vermoeiend. Dus thuis ga ik dan lekker op mijn baasjes bed liggen: Saya kan de trap niet op. Haa!

In de auto