Wilde kerst

In mijn laatste blog schreef ik al dat wij het tegenwoordig druk hebben; er is weinig tijd om achter de computer te kruipen. 
In de afgelopen weken zijn we naar Bussloo geweest:

En dat was natuurlijk weer geweldig! Nieuwe luchtjes, nieuwe hondjes, sterker nog we hebben onze dubbelgangers ontmoet! Er kwam een hond aanrennen die echt het spiegelbeeld is van Saya. Zelfs haar witte tekening was bijna hetzelfde.


Nu wordt er hier al sinds begin december flink geknald met vuurwerk en iedereen weet dat ik vorig jaar flink onder de pillen zat om nog enigszins te kunnen functioneren. Dat gaat dit jaar al een stuk beter. Eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik wel twee keer naar huis gelopen ben, maar toen was het donker en er werd flink geknald, maar het valt in het niet met vorig jaar. Mijn bazen hebben voor mij een D.A.P.-band gekocht en het werkt! Als ik zo vooruit ga, hoef ik dit jaar misschien wel niet aan de valium...!

Nog steeds gaan wij (bijna) dagelijks naar het bos en soms gaan we met anderen, wat natuurlijk helemaal geweldig is! Maar het allerleukste is dat we soms reeën tegenkomen. Wat een machtige beesten! De eerste keer dat we ze zagen, was toen we naar een ander bos gingen waar minder vuurwerk te horen was. Minpuntje aan dat stuk was wel dat je zonder moeite de snelweg op kon wandelen en ik heb Maike al meerdere keren horen zeggen dat we daar niet meer naar toe gaan. Ik geloof dat ze wat geschrokken is van de nabijheid van de snelweg. In ieder geval, toen zagen we er een stuk of zes; wij erachteraan natuurlijk! Richting de snelweg.... Gelukkig was dat goed afgelopen, want ze zijn zo groot en mooi dat Saya en ik gewoon stonden te kijken. 
De tweede keer was op tweede kerstdag in ons eigen bos. Er waren een paar ooms erg geschrokken dat wij weer hard achter drie reeën aanrenden, maar zij wisten niet dat Saya en ik er niet op jagen, maar gewoon gezellig meerennen. Wij jagen alleen op mollen, muizen en konijnen en die maak ik niet eens dood. Wat is het verschil: als wij jagen, hoor je mij tjilpen, janken en gillen en luister ik naar niks en niemand meer. Als we meerennen met paarden of reeën, hoor je mij niet, luister ik goed en kom wanneer ik geroepen word.


Er was nog iets waar ik het helemaal niet meer over wil hebben, maar mijn bazen houden mij sinds zaterdag ernstig strak in de gaten. En niet zonder reden. 
Van vrijdag op zaterdag logeerde Nosey hier en gingen wij gezellig met haar en Akiro naar het bos, wel twee uur lang! Toen we thuiskwamen, kon ik niet tot rust komen. Ik weet niet waarom, maar ik moest gewoon heel hard door het huis scheuren en als ik ging liggen, gingen mijn poten vanzelf bewegen. En ik had het warm!! Op een gegeven moment was ik na rondjes draaien op de keukenvloer gaan liggen en toen schoot mijn hele lijf in een stuip. Wat er precies gebeurde, weet ik niet zo goed, maar heel in de verte hoorde ik mijn naam roepen en het volgende moment zat ik in de auto naar de dierenarts. Toen ging het eigenlijk best wel weer goed.
Bij de dierenarts moest ik op de weegschaal, gingen ze me helemaal bevoelen en kreeg ik meer dan eens een naald in mijn lijf! Toen heb ik gevochten als een leeuw, donder op met die onzin! Het is ze toch gelukt om bloed uit mij te halen en een goedje in mij te spuiten. Dat bloed gingen ze onderzoeken en was (natuurlijk!) goed en dat goedje was tegen de koorts, want dat had ik namelijk. Wat er nou eigenlijk gebeurd was, is niet duidelijk. Ik kan in de stuip geschoten zijn door een combinatie van koorts en hevige activiteit of ik heb een licht epileptische aanval gehad. Nu gaat het weer uitstekend met mij! Maar mijn baasjes waren heel erg geschrokken en ik durf ze bijna niet meer alleen te laten; zaterdag en zondag heb ik Maike opgehaald om bij mij te zitten/liggen als ik ging slapen. Lag ik lekker tegen haar aan en als ze wegliep, liep ik mee; dus we hebben het hele weekend heerlijk geknuffeld. Ik mocht zaterdag zelfs even op de bazen hun bed liggen....
 

Herfst

Jaja, het is alweer eventjes geleden sinds ik achter de computer kon kruipen, maar ja, ik ben dan ook een drukke hond. En als ik druk ben, is Saya het ook; dus...

De laatste tijd gaan wij steeds naar het bos en dat is echt mega!! Het kost onze bazen wel wat tijd, maar dat hebben ze wel voor ons over. Dat bos ligt op een kwartier wandelen van ons huis af én we gaan er door het park naartoe. Tussendoor moeten we wel even aan de lijn, maar who cares?! Sterker nog, zodra de bazen de lijn laten zien ter hoogte van het fietspad, weten wij al waar we heen gaan. 
Maar, ja natuurlijk is er een maar, niet voor ons, maar voor de bazen, want ik ben dól op vossen- en konijnenholen. Maar dan ook dól! Ik moet eerlijk bekennen dat Maike van de week 2 en een half uur bezig is geweest om het bos uit te komen...dankzij mij. Máár ik had wel 5, je leest het goed, 5 holen gevonden! En die moet ik zomaar laten voor wat het is zeker?! Dacht het even niet! Kijk, je weet maar nooit. Stel je voor (en dat doe ik regelmatig, zelfs als ik slaap) dat zo'n konijn of vos eruit komt rennen. Mmmwwhaa!!! 

Dan heb ik geen idee wat ik er mee moet. Ik heb ooit een muis gevangen en die heeft Saya opgegeten. Ik kan dat niet. Ik vind ze eigenlijk best grappig en wacht tot een van de bazen in de buurt is om me te helpen. Maar goed, ik kan het niet helpen, ik moet op jacht... Van de week haalde Woodstock me terug; die was het zat. Hij had al héééél lang op me moeten wachten en kwam me nu met veel gemopper en geblaf halen. 
Weet je wat we ook regelmatig tegenkomen in het bos? Soldaten! Nu vraag ik je...! Nou, ik kan je zeggen dat ik het afgelopen week helemaal gehad had met die half zichtbare mannetjes. Ze stonden met zo'n dertig man, ik ben erop afgerend en heb ze even laten weten hoe ik erover denk! Wat denk je dat hun reactie was? Ze hebben me uitgelachen....
Dat zijn overigens niet de enige mafketels die we tegenkomen. Je hebt al weer van @!*#!jochies die vuurwerk afsteken en, wellicht nog erger, jagers. Dat geknal kan ik hélemaal niet hebben, vandaar dat ik nu een DAP-band om heb, word ik rustig van. Dan nog, wáárom??! 
Maar goed, om je een idee te geven wat wij tegenwoordig (bijna) dagelijks uitspoken een filmpje:

Smokey

Twee weken geleden hadden we slecht nieuws over Fred en zijn Whisky. Maar nu hebben wij goed nieuws over Fred en zijn Smokey.  

Niet dat Smokey Whisky kan vervangen, want iedere hond is uniek, maar het is wel weer een gezellig paar pootjes in huis. En minstens net zo lief.  Bovendien is Fred weer vrolijk!
Daar moet ik wel even een kanttekening maken, namelijk: jullie allemaal en Saya vinden dat, ik niet. Ik denk alleen maar: O, mijn hemel, weer zo'n pup, dáár gáán we wéér!!!!!! Die k*tkoters moeten mij altijd hebben als hun grote voorbeeld. En dat is knap vermoeiend. Ik ben geen moeder, geen juf, helemaal niks van dat alles; dus waarom die kleine ettertjes mij altijd moeten hebben om hen de weg in de wereld te wijzen, is mij een raadsel.

Vandaag gingen Saya en ik op visite en ik heb heerlijk op de bank gelegen....  Dat kostte nog wel wat moeite, maar uiteindelijk is het me gelukt. Saya is de juf en dus laat ik het aan haar over. Ze heeft met Smokey gespeeld, maar pas nadat ze  hem wat hondenregels had geleerd. Toen ging het ook helemaal geweldig, vooral met mij lekker op de stoel... Dat gehannes met die kleintjes...pff.. voordat je t weet hangen ze in je staart of in je oren. En ze lopen voor je poten, nee, niks voor mij. 
Maar kijk maar naar het filmpje! Dan is ie best wel lief! En ingezongen door z'n naamgenoot Smokey Robinson:

Gehaktballen

Vandaag was een heerlijke dag, want op één na was iedereen thuis en dat is heerlijk ontspannen op de bank liggen. Niet alleen Saya en ik, maar zelfs de twee kleintjes hadden besloten de gehele dag in pyjama door te brengen. Dat soort dagen zijn hier behoorlijk zeldzaam, omdat er altijd wel wat is. Of er komt visite, of ze gaan met of zonder ons op pad; kortom er is altijd wat, maar vandaag niet. 
Maar het allermooiste was wel dat Esmé gehaktballen ging maken! Ooooh en dat rook zóóóó lekker! Eerst toen het nog rauw was en ze het aan kruiden en draaien was....hmmm. Maar toen ze er zo bij lagen...:

 Oooooh..! Echt om te stelen! En ze lagen op het aanrecht niks te doen! Dennis had er al drie gehad, Esmé twee en Maike eet geen vlees; dus... Je weet wat ik dacht en ik was even vergeten dat Wim ook nog moest eten. Helaas voor hem, de gehaktballen waren op! Ze waren heerlijk!! Esmé mag van mij elke dag gehaktballen maken! 
Saya stond er een beetje bij te kijken, maar die moet niet zeuren! Saya heeft in de afgelopen 3 dagen al twee muizen gevangen. Niet dat ze ze opeet; niet na de laatste keer. Ze vindt ze eigenlijk best vies, nee, ze kauwt het tot pulp en spuugt ze uit. 
Geef mij maar een bal gehakt of twee!

Whisky

Gisteren kregen we bezoek van Emmy (baasje van Tim & Doetje) en die kwam vertellen dat onze vriend Whisky overleden is. Hij had een aangeboren afwijking en dat werd hem uiteindelijk fataal. Toen wij het hoorden, was Whisky al begraven. 
Persoonlijk ben ik dol op Fred, de baas van Whisky, en hij op mij! Ik hoop dat hij gauw weer in het park is met een nieuwe hond. Niet dat een nieuw hondje Whisky kan vervangen, maar wellicht wordt zijn baas dan weer vrolijk en kunnen Saya en ik hem helpen zo'n ukkie op te voeden. Maar ik mis Whisky nu al. Ook al was ie niet zo jong en fit als Saya en ik, hij was altijd blij om ons te zien en soms, op een goeie dag, ging hij met ons mee kattenkwaad uithalen. Niet voordat ie een snoepje bij Maike had gehaald!

Vakantie!! 2

Oké, we zijn een dag thuis, ik heb lekker geslapen, ben uit geweest en heb dus alle tijd om wat over onze vakantie te vertellen. 
Onze bazen begonnen vorige week met het slepen van allerlei spullen, waaronder ook onze spullen! Onze voerbakken, onze manden, onze snoepjes, onze dekentjes, alles werd in Maike's auto gezet. En al hun spullen in Wim's auto. Dat was reden voor lichte paniek... Waarom moeten wij in een andere auto? Gaan ze ons wegbrengen?! Maar nee, wij gingen op vakantie naar hier:

De Siriushoeve. Ik was nog wel even bang dat de bazen ons achter zouden laten, maar nee; ze gingen de eerste avond gewoon, net als wij, naar bed. 

Maar die eerste dagen waren wel heel spannend, want dit is niet zomaar een vakantiestek. Vorig jaar waren we in Frankrijk (http://orisha1.blogspot.com/2010/08/vakantie.html) en moest ik steeds aan de lijn liggen en mocht ik 's avonds op het strand rennen. Dat is hier héél anders, want alles is onze speelplek! Buiten het terras kunnen we doen en laten wat we willen, inclusief onze behoeften, want dat moeten onze baasjes zelf opruimen, ha! De eerste twee dagen stonden Saya en ik al om half zeven voor het raam om naar buiten te mogen en tien minuten later voor het hek van het speelveld om lekker te rennen! 

Dat veld was groot joh! Minpuntje: we mochten niet graven, wat Saya vooral heel erg vond, want er waren nogal wat molshopen en ze hoopte nog wat te vangen. Maar ja, je kunt niet alles hebben en wat we hadden was al helemaal goed; dus. 
Al gelijk de eerste dag leerden we onze buren    Aira en Atara en de eigenaren Crispy, Nudar en Basso kennen. Natuurlijk hebben zij ook allemaal bazen, maar hier zijn wij belangrijk en niet de mensen, zeg maar. In ieder geval waren ze allemaal erg leuk. Dat gold niet helemaal voor Saya, want zoals je weet heeft zij iets tegen groot en tegen mannen of een combinatie van beide. Ze heeft ze allemaal wel eens een keer afgesnauwd en dat was minder. Maar goed.

Dit zijn enkele foto's van onze vrienden, helaas hebben die domme bazen van ons Basso niet goed op de foto kunnen krijgen, maar geloof als ik zeg dat het een indrukwekkende Doberman is. Ik vond hem erg leuk, maar Saya vond hem nogal eng en snauwde naar hem en die lieverd liet het zich nog aanleunen ook. Ik had even een kleine aanvaring met Nudar, die hele grote en wiens schuld dat was, zullen we maar even in het midden laten. Laat ik het zo zeggen: mijn ego was lichtelijk gekwetst... 
Dat speelveld en de 'achtertuin' waren niet alleen onze speelplekken, ook dit was voor ons vrij toegankelijk:

Maar hoogtepunt van de week was wel dat Janni en René op bezoek kwamen! Toen ze de auto uitkwamen, herkende ik ze meteen! Saya niet, maar ja, we kunnen niet allemaal zo'n goed geheugen hebben... In ieder geval was ik helemaal blij om ze weer te zien en dat heb ik laten blijken ook. En ik heb heerlijk met René  en later met Janni geknuffeld op de bank. Ze hadden zelfs iets lekkers meegenomen voor ons: een megazak met hondenkoekjes. We hebben nog uitgedeeld, maar die is nog lang niet op! Het was in ieder geval heel erg fijn om ze weer te zien en ik hoop dat Saya en ik de bazen kunnen overtuigen dat we vaker naar de Siriushoeve gaan en dan kan ik mijn oude baasjes weer zien. Gezien het feit dat enkele van mijn huidige familieleden dingetjes vergeten zijn in Rhauderfehn, vermoed ik dat dat een niet al te groot probleem zal zijn...

Maar over de vakantie: onze bazen konden het gelukkig ook allemaal goed met elkaar vinden. Tja, je weet maar nooit, ben jij dikke vrienden met een hond, liggen de bazen elkaar niet. Daar ben je dan ook mooi klaar mee. Maar dat was in dit geval gelukkig niet zo, bovendien hebben wij allemaal onze bazen ook wel enigszins opgevoed in sociale omgang. In ieder geval gingen ze samen barbecueën en dat is helemaal feest, want er valt altijd wat te halen!  

Er was één minpuntje en daar kon niemand iets aan doen: het ging onweren. Wie mij een beetje kent, weet hoe moeilijk ik het daar mee heb. En misschien nog erger was wel dat het vandaag thuis ook losbarstte... Ik kon me in Duitsland net zo goed verstoppen als thuis met hulp van Esmé en dat was wel een geruststelling.

Saya en ik moeten wel even bijkomen van deze trip. Niet omdat het niet leuk was, niet omdat het te druk was, maar omdat we (bijna) alles mochten doen waar we zin in hadden en wanneer het ons beliefde  en dat is heel vermoeiend. Ik ben ook wat extra pondjes kwijtgeraakt van al die activiteit. Maarre, als je een super vakantie wilt, dan moet je je baas maar overtuigen dat ze hier naar toe moeten! Bovendien zal die zich hier ook wel uitstekend vermaken, net als die van ons.

Vakantie!!

Dit jaar waren we op de Siriushoeve in Rhauderfehn. Dat ligt in Duitsland. En deze keer waren wij op vakantie en de bazen mochten mee. Een uitgebreider verhaal volgt nog, maar Saya en ik zijn heel moe, vandaar alleen deze impressie van hoe het was.

Een dezer dagen ga ik uitgebreid vertellen hoe het was, maar eerst wil ik slapen. Na zo'n supervakantie moet je echt wel even uitrusten...

Muizenissen

Het is alweer bijna zomer, het gras en het riet staan hoog en wij vermaken ons wel. Hoewel Saya aan het puberen is geslagen. Ze doet allerlei dingen die niet mogen, zoals uit haar halsband wurmen en achter een kat aan gaan of niet luisteren. En ze is weer aan het jagen geweest...
Niet zo'n dramatische afloop als de vorige keer (hoewel, je weet maar nooit...), maar bij ons in huis woont nu een jong muisje. Wel een gehandicapte, met dank aan Saya. Hij mist nu een oog en heeft een manke achterpoot. Maike wilde hem nog eerst gewoon in het hoge gras loslaten, maar de dames die erbij waren vonden dat wel een beetje zielig; dus heeft ze hem in haar zak gestopt en woont ie nu in een plastic opbergdoos. Ach ja, Esmé heeft de bak ingericht met hooi en een doosje als huis. 

Maar Saya is niet de enige die wel eens wat uithaalt. Wij hebben nog niet zo lang een neef genaamd Pip. Pip is een border collie en komt uit het asiel. Beetje druk, maar wel grappig. Pip heeft met verf gespeeld en daar waren zijn bazen helemaal niet blij mee...

Inesto en trainen

Afgelopen week kregen we een niet zo fijn bericht: onze vriend Inesto is dood. Inesto was een enorme zwarte newfoundlander die heel vaak met zijn baasje Ellie in het park kwam. Hij was net geschoren en helemaal blij, want nu had ie het niet zo warm meer; hij ging zelfs mee rennen met ons. Maar ja, hij werd ziek, bleek iets met z'n maag en darmen te hebben en nu is hij er niet meer. Hij is nog geen vier jaar geworden. 

Elke week moet ik naar de hondenschool en dat vind ik hartstikke leuk. Voor dat we gaan loop ik iedereen aan te sporen, vooral Maike, wanneer we nou gaan. Ik zit als eerste in de auto en ben altijd helemaal blij als ik weer op het veld ben. En de laatste keer was dubbel leuk, want Esmé mocht met mij trainen! Dat ging op zich, mijns inziens, best heel goed. Ik heb alleen een beetje de zomer in m'n hoofd. Kijk maar, ik heb een filmpje gemaakt:

Theo en het ganzenkuiken

Het is zulk mooi weer dat we heel veel buiten zijn, ook vroeg in de avond en dan maak je wel eens wat mee. Je wandelt wat, snuffelt wat, je kijkt op en je ziet in de verte een mooie rooie kater die erom vraagt achterna gezeten te worden. Wat doe je dan? Precies, je gaat op volle snelheid het park door, straat over tot je voor de kater staat. En daar ging het mis.
Normaal gesproken rennen die beesten weg en dat is leuk; dat zijn ook de regels van het spel: hond rent op kat af, kat rent weg, hond blaft hard en gaat er achteraan, kat klimt in boom en heeft lol, hond blaft nog wat en druipt af. Één van mijn favoriete bezigheden. Maar deze kat, genaamd Theo, dus niet. Die bleef zitten. Ik er rondjes om heen lopen, blaffen en maar hopen dat ie alsnog de benen neemt, maar nee. Theo ging blazen en blazen en kreeg een dikke staart en kwam op mij af! Ja, hallo! Dat hadden we niet afgesproken! Ik heb gegild als een speenvarken en ben héél hard naar Wim gerend. Ik hoop dat ik dat pokkenbeest nóóit meer tegenkom, brrr!

Dit is een ganzenkuiken. En dit beestje is vanmorgen door Saya gevangen. Ja, je verwacht het niet, ik ook niet en Maike al helemaal niet, want Saya is niet de snelste, meestal ben ik het die iets vangt, maar dit keer was het Saya. 
Ze nam een sprint, een complete ganzenfamilie vloog het water in was al halverwege de vaart, op één na en die had Saya te pakken. Ze liet gelijk los toen Maike dat riep en het ging redelijk met het beestje. Maike had nog geprobeerd om het kuiken terug te zetten, maar er kwamen allemaal geïnteresseerde hondjes aan en dat werd dus niks. Toen heeft ze hem maar weer opgepakt en de dierenambulance gebeld. Die zouden het beestje later komen ophalen, maar ja.
Maike liep met het beestje op de arm richting huis, Saya sprong omhoog, zonder Maike te raken, greep de gans en toen was ie dood. Maike boos!!! Dat was ze eerst niet, maar toen wel, jeemienee zeg. Ik schrok er helemaal van! Nu mag Saya niet meer los in de buurt van jong vliegend spul en terecht. Ik heb ook wel eens wat gevangen maar ik zat er niet likkebaardend naar te kijken, sterker nog, ik heb nog nooit wat dood gemaakt.....

(Alweer) Een diploma en zwemmen

Ja,ja, deze slimme hond heeft weer een diploma gehaald. Nu voor Elementaire Gehoorzaamheid 2! En deze keer was ik de beste van de klas met 103 punten van de 110! Het had nog hoger kunnen zijn, maar die muts van een baas van mij liet onder het 'los volgen' de worst vallen. Tja, dan moet ik even stoppen... Er waren nog wat dingetjes, maar goed, bijna alles was perfect, op naar de volgende. Over twee weken begin ik met de voortgezette opleiding. Jawel, dat is die opleiding waar ik de enige windhondenachtige ben. De rest is allemaal labradors, retrievers en herders enzovoorts. 
Vervolgens kwam ik thuis, ging ik met Saya naar het park en toen bedachten Maike en Esmé dat het een perfecte dag was om naar Almeerderzand te gaan om te gaan zwemmen. Ja, zij niet, wij! Ahum, ik ben niet zo'n zwemmer, voor het geval iemand dat gemist heeft. Goed, het is altijd leuk om daar heen te gaan; dus. Nou, Saya heeft voor het eerst van haar leven echt gezwommen. Eerst met Esmé het water in en later met Maike. Saya vond het eerst helemaal niet leuk, maar nadat ik spontaan naar hen toe gezwommen was, ging het goed. Eerst alleen met haar voorpoten en later met alle vier. Wat je al niet voor je vriendin over hebt, zeg... 

 Die enorme hond die je hier zit wegrennen, is Diva. Een Duitse Dog van 60 kilo. We kennen haar uit het park bij ons, maar toevallig was ze met haar baas ook op het strand. Was wel heel gezellig; vooral Saya heeft met haar gespeeld. Op de foto is Saya bij Maike aan het zwemmen: je ziet nog net haar koppie boven water. Al met al was het een druk dagje...
Dan nog wat. Ik heb Maike's e-mail gelezen en daar las ik dat Lavida naar Oostenrijk is verhuisd. Ze is gisteren vertrokken. Aan de ene kant heb ik medelijden met Dimitri, want zijn vriendinnetje is weg, maar ik heb de foto's gezien waar ze naar toe gegaan is en ik ben jaloers!! Een stoeterij. Met paarden. Paarden!! En een privé weiland. Wat wil je als hond nog meer... Als het daar net zo leuk is als dat het er uitziet en ze krijgt lieve baasjes, dan hopen Saya en ik dat ze héél gelukkig wordt!

Macaroni Bolognese

Zoals je weet zijn wij wel eens alleen thuis en je weet ook dat wij wel eens wat uitproberen als het om eten gaat. Nu vonden wij vandaag dit:

en dit:

Dus, we hebben ze allebei opengemaakt en toen hadden we....Macaroni!! Alleen, net als met de risotto: NIET te VRETEN!!! Ik snap er geen zak van, als we macaroni krijgen in onze bakken, is het heerlijk. Wij doen dus iets niet goed. Overigens was de saus wel aangenaam! Onze bazen breken hun hoofden hoe wij de pot open hebben gekregen zonder handen... Hahahaha, dat blijft ons geheim!!!!
En dan nog wat. We gaan op vakantie naar Duitsland. Oké, weer eens wat anders dan Noord-Frankrijk, maar we gaan naar Rhauderfehn! Vlakbij onze pleegouders! Nah, ja, hoe verzin je het. Maike was op zoek naar een plek waar wij het ook leuk zouden hebben, vond dat en wat blijkt...?! In Rhauderfehn. We gaan maar één week en er is een speelveld voor honden; dus ik kan mijn training vast voortzetten. 
En we gaan onze pleegouders wel even gedag zeggen, maar we gaan ze niet gek maken, ze hebben genoeg aan hun hoofd. Ze hebben alweer 4 nieuwe puppies uit Spanje en dan nog de rest; die zitten niet op ons te wachten... Hoewel, ik denk dat ze het wel leuk vinden als ik en Saya ze een dikke knuffel komen geven!
Waar gaan we heen: http://www.honden-welkom.nl/.

Saya en een dagje Almeerderzand

Vandaag was een heerlijke lentedag en Maike wilde per se met ons naar Almeerderzand. Ze zat al twee dagen opgesloten achter haar computer met stapels nakijkwerk om zich heen en ik heb geprobeerd om haar mee naar buiten te krijgen, maar ze reageerde niet eens... Het enige moment dat ze uit haar hol kwam, was om met mij naar de cursus te gaan. 
Nou en dat was een succes, hahaha. Ik deed eerst alle oefeningen zoals van me verwacht wordt: zeer goed. Maar ik kon aan Maike merken dat ze geen zin meer had en een beetje melig werd; daar kreeg ik ook last van en toen ging het mis. Ik heb fantastisch gerend met Bram, een labrador mix en zou de broer van Saya kunnen zijn, vervolgens deed ik net alsof ik de oefening ging doen, maar deed dan net iets anders. Maike lachen en ze gaf me zelfs een knuffel. Dat was heel prettig, maar ze kreeg wel op haar kop. Dat was grappig! Ik luister niet en m'n baas krijgt op haar kop... Daarna werd het niet echt meer wat, maar het was wel heel gezellig. Over twee weken moeten we examen doen, hopelijk is ze dan wel serieus, want anders kan ik het ook niet!
Hoe dan ook, we zijn vandaag weer eens naar Almeerderzand geweest en dat was erg leuk! Saya vond het helemaal geweldig. Het gaat sowieso goed met Saya. Dat rare voer dat ze heeft, werkt echt, want ze huppelt steeds minder en draaft (met vier poten) steeds meer. Zoals het hoort. Ook krijgt ze steeds meer zelfvertrouwen. Je zou denken dat ze dat inmiddels wel had, maar het wordt steeds meer. Voorbeeld: eerst bepaalde Saya wanneer iemand haar mocht aaien en knuffelen, zij kwam bij jou liggen, niet andersom. Nu mag het allemaal. Ze vindt het geweldig om aangehaald te worden en loopt dan niet meer weg.
Nog een voorbeeld: Ze bleef altijd een beetje in de buurt met uitlaten, maar nu gaat ze zelfs uit zicht en heeft dan een hoop lol. Tot voor kort ging ze wel wat verder weg, maar altijd in zicht van de bazen en dat heeft ze nu niet meer. Nu kunnen we samen vogels jagen!
En vandaag ging ze het water in! Tjongejonge, ik doe het haar niet na! Nog even en ze gaat echt zwemmen. Ze ging zelfs de bal halen in het water! Eerst was Saya nog wat voorzichtig, maar nu helemaal niet meer.
Weet je wat ze ook doet? Mieren eten! Yuk!
Hier een filmpje van het eerste lente weekend....

Buurvrouw en rotzooi

Tja, het was weer zover... We waren alleen thuis en we hadden trek in wat lekkers. Op het aanrecht lag altijd van dat heerlijke spul. Zo'n vierkant pak met een teckel op de voorkant. Dus Saya heeft alles van het aanrecht getrokken, ik heb alles opengemaakt, maar het zat er niet bij. Maike was een beetje boos toen ze thuis kwam en, erger nog, ze pakte gelijk de stofzuiger...

Ze zei dat we wel een stel varkens leken. Wel, ik weet nu zeker dat ik niet op een varken lijk. Dat weet ik zo zeker, want we zijn er één tegengekomen vanmiddag. Ze heet Buurvrouw en werd uitgelaten. Eerst vond ik het heel vreemd. Saya niet, die is op zo'n moment de rust zelve, maar nadat ik Buurvrouw heb leren kennen, was ik niet bij haar weg te slaan. Wat een leuk beest!

P.S. door op de foto's te klikken, kun je inzoomen en Buurvrouw nog beter zien!

Stoere mannen

Wist je dat Saya héél hard kan rennen? Ik ook niet, want ze doet het nooit. Logisch, want ze heeft heupdysplasie en tot voor kort een manke linkerschouder. Vorige week ging ze als een speer! 
We waren aan het vogels jagen tussen de bomen en op het veld. Saya snuffelt lekker rond in het struikgewas en ik ben op het veld met Tim, een chocolade bruine labrador, niet al te ver van Maike en Wouter, de baas van Tim. Er is geen vuiltje aan de lucht en ineens komt Saya de struiken uit gescheurd alsof de duivel persoonlijk op haar hielen zit! Ik was zo verbaasd dat ik niet eens naar haar toe gerend ben, wat ik normaal wel doe. Ze ging zó hard! En, wat ze ook nooit doet, ze zigzagde. Dat was helemaal bizar. Ook Tim bleef verbouwereerd kijken. En wat nog het meest opviel: ze blafte of piepte niet, ze ging alleen maar snel in de richting van Maike.
Het duurde even, maar niet al te lang, waarom ze zo hard ging. Twee van die stoere bewakingsherders. Eentje piepte het uit toen hij, net als Saya, probeerde te zigzaggen. Blijkbaar kunnen herders dat niet zo goed als wij. Zo zeg, dat was indrukwekkend! Saya gaf geen krimp met twee van die enorme, stoere mannen achter zich aan!
Ondertussen kwamen er twee bazen de hoek om met veel lawaai, want blijkbaar waren de twee mannen losgebroken. Één van de twee vroeg nog of ze Saya niet hadden gepakt, omdat ze gepiep had gehoord, maar dat was hun eigen beest. 
Inmiddels was één van de twee herders al keurig naast Maike gaan zitten met een heel verliefde blik op Saya... En toen kreeg ie op zijn kop!! Zo zeg, dat heb ik nog niet meegemaakt, maar toen hij luisterde en met zijn baasjes meeging, kreeg ie ook wel weer een beloning. En ik heb ze nog even nageblaft toen ze al aan de riem zaten. Ik ben niet gek! 
Sindsdien is Saya heel wat zekerder van zichzelf en terecht, want ze is eigenlijk best wel stoer!


Vandaag was het geweldig weer! Bijna zoals ik het graag zie. En ik moest naar school, nou dat ging helemaal super! Ik had er dan ook echt zin in, vooral in nieuwe dingen en die gingen we ook doen.  Ik moest vooruit en vervolgens blijven liggen. Eitje! 
Daarna nog wel twee uur het bos in. En nu, nu ben ik moe, heel moe. Ik weet niet of ik nog puf heb om te eten....
Filmpje is van vandaag, aan het eind van een lange wandeling, en van van de week dat we iets heel lekker kregen:

Sprookjeswereld

We zijn net terug van een héél korte vakantie, maar wel een supermega leuke! We zijn drie dagen naar de Efteling geweest! 
Nu hoor ik je denken: 'Wat moeten honden in vredesnaam in een pretpark?!' Die gedachte had ik ook toen we aankwamen, máár wij hebben dat hele pretpark niet gezien, behalve Bosrijk dan, waar ons huisje stond. Onze baasjes hebben ons ook niet in de kennel gestopt, zodat ze zelf in allerlei attracties konden, welnee. Wij zijn naar de Loonse en Drunense duinen geweest en dat is pas een pretpark! We hebben herten en konijnen gezien en we hebben gerend en gespeeld en nog veel meer! 
De oma van Dennis en Esmé heeft gisteren een paar uurtjes op ons gepast zodat onze bazen ook nog het park in konden, maar toen waren wij al heel erg moe, net als oma. Maar het was wel heel fijn dat ze op ons wilden passen. Het was top met de bazen, oma, Dennis en Esmé, Ingeborg en zelfs Semtex (het konijn)!

Ik heb een filmpje gemaakt van wat Saya en ik hebben beleefd. Om de sfeer er nog even in te houden, hebben Saya en ik de muziek van de Vliegende Hollander gebruikt. N.B. Als je er op klikt, kom je op de You Tube site en kan je ons groot bekijken...

Risotto

Weet je wat lekker schijnt te zijn: Risotto. Nu krijgen we dat niet, maar Maike zat vorige week te roepen dat het 'zóó heerlijk' was; dus dan moeten Saay en ik dat eens uitproberen. Dat viel even tegen zeg! Met veel pijn en moeite hebben we het pak risotto rijst van het aanrecht weten te vissen. Dat kostte serieus veel moeite, want de bazen hadden het ver weg gezet; Saya moest er bijna opklimmen om het te bemachtigen. 
Toen hadden we het 'lekkers' eindelijk naar de bank weten te krijgen, er lag wel een spoor vanaf de keuken, maar er zat nog genoeg in om ons een heerlijk maal te bezorgen, en eerlijk gezegd: getverdemme! Het was hard en smakeloos! Dat Maike daar zo lyrisch over was...Hoewel ze het ook had over paddenstoelen et cetera. Plus dat ze er heel lang mee bezig was; dus misschien hebben wij wel iets fout gedaan...
Maar diezelfde middag vond ik een boek op de keukentafel. Nu zijn boeken in dit huis heel gewoon en slingeren ze overal. Sterker nog, er zijn genoeg plekken waar je wat voorzichtig moet lopen als viervoeter om je nek niet te breken over die dingen. Toch, deze had ik nog niet gezien en ik bedacht dat dit mijn kans was om te bewijzen dat ik voor een deel mens ben, heb ik dit boek gepakt. Na tien bladzijden heb ik het voor gezien gehouden. Ik snapte er geen snars van en Saya bleef maar blaffen en dat werkt ook niet en toen heb ik ik hem maar verstopt onder de stoel. Wel zo dat ik nog wist waar ik gebleven was, maar Maike vond hem tijdens het stofzuigen en heeft hem dichtgeklapt. Ach, van lezen komt de komende tijd toch heel weinig, want het is vakantie. Joechei!! Niet meer alleen thuis!
Elk nadeel heb ze voordeel...

Pech in het park

Het is wel duidelijk dat ik bijzonder intelligent ben en ook zeer goed gebruik maak van mijn zintuigen. Als ik aan het rennen ben, zie ik alles. Van gaten in de grond tot de vogels in de lucht. Dat heeft met mijn soort te maken, want wij Podenco's zijn gemaakt om te jagen. Galga's ook, maar Labradors niet echt. Die kunnen goed dingen ophalen enzo, maar die kijken niet verder dan hun neus lang is.
Saya ook niet. Die heeft echt alles van haar vader geërfd als het om onhandigheid gaat. Ze is heel mooi, maar niet gracieus en zo blind als een mol. Daarom is ze tijdens het rennen in een kuil gestapt en heeft ze nu een verstuikte schouder. Ze zit al een week onder de pijnstillers, maar of dat nou handig was, weet ik niet. Zodra ze een pil op heeft, wil ze weer spelen. Ze probeert zelfs de lijn door te bijten, de muts.Maar langzaam aan gaat het beter. En we kunnen nog wel samen kattenkwaad uithalen...
Van de week waren we alleen thuis en op het aanrecht staan enkele blikken voer. Maar ook van die dichtgeplakte pakken met eten. Op de voorkant staat een dom grijnzende teckel, je kent t wel. Daar hebben wij er één van gepakt, Saya heeft het karton eraf gehaald en ik het plastic eronder. En het was me lekker! Onze baasjes vroegen zich nog af wie van ons het meest gegeten had, maar wij gaan dat niet verraden natuurlijk! Maar toen kregen we ons avondeten en ik kon echt niet meer op. Toen was het wel duidelijk dat ik het meest had weggewerkt.
In het park zijn ze nu bomen aan het kappen. Dat vind ik nou toch wel zo dom. Minder bomen betekent minder vogels en minder vogels betekent minder katten en minder katten betekent minder lol voor mij. Niets maakt mijn dag zo goed als een kat zo hoog mogelijk een boom in jagen en nu gaan ze die weghalen. En waarom, omdat er pluisjes vanaf komen. Ik moet er zomers ook van niezen, maar mij hoor je toch ook niet klagen! Watjes!
Maar dan ik jaag ik maar op muizen en ga spelen met andere honden ofzo. Hoewel ik laatst een aanvaring heb gehad met Alfa. Ze heet niet voor niets zo, wat een bitch! Het liep allemaal goed af hoor, geen gekke dingen, maar ik kom niet meer bij dat wicht in de buurt. Gisteren kwamen we haar en Dexie en Spike weer tegen. Eerst liep ik gewoon met opgeheven staart langs, zonder dat gedrocht een blik waardig te gunnen. Maar Maike moest natuurlijk weer staan kletsen met hun baasjes. Toen ben ik maar richting huis gewandeld en heb bij het fietspad gewacht tot we naar huis zouden gaan. Maike was heel trots op me dat ik niet helemaal naar huis gelopen ben, zoals ik wel eens eerder gedaan heb. Ik heb maar niet gezegd dat ik niet verder durfde vanwege een vuilniswagen...

Nog wat foto's van de afgelopen week. 

 Op deze foto kun je zien dat ik altijd braaf over het bruggetje ga en zo ook redelijk schoon naar huis ga. Saya daarentegen gaat liever dwars door de stinkende blubber. Ieder z'n ding, zullen we maar zeggen.

Prikken en onderzoeken

Zoals je ziet, gaat het met ons heel goed. De eerste foto is van afgelopen week, de andere twee van een paar weken terug toen het nog heel koud was en ik een jas aan moest.... Nu, ja moest. Vorige week zaterdag vroor het en de zon scheen. het was koud, maar wel aangenaam. En ik moet op zaterdag naar school, wat betekent dat ik veel moet stil zitten. Dan wil ik graag mijn jas aan!
Over vorige week gesproken: eerst gingen we heel lang uit, toen ging ik aan de fiets mee naar school en daarna moesten we met z'n tweeën naar de dierenarts. Niet dat er iets mis is; we moesten onze jaarlijkse prikken hebben plus een bloedonderzoek naar Leishmania. Dat was wel wat zeg. Ik had twee prikken in m'n rug, werd geschoren onder mijn kin om er vervolgens een naald in te krijgen en kreeg een vies goedje in m'n neus! Máár ik ben voor tenminste een jaar prik vrij (tenzij natuurlijk).
Goed nieuws! We hebben allebei geen resultaat op het Leishmania onderzoek. Dat wil niet per definitie zeggen dat we het niet hebben, maar de kans dat we het hebben is heel klein en heeft de dokter aan onze baasjes uitgelegd wat de symptomen zijn en dat, mochten we die vertonen, dan daarvoor weer terug moeten komen. Met andere woorden: voorlopig hoeven we ons geen zorgen te maken! Voor wie nog wat wil weten over Leishmania:  
Leishmania. 
Welk onderzoek wij gehad hebben, weet ik niet precies, maar zorgen maken doen we niet, omdat onze dierenarts zelf een Podenco heeft met Leishmania en elk jaar naar Spanje gaat voor een sterilisatie/castratie project en ik denk dat ze wel weet waar ze het over heeft.
Over schatjes uit Spanje gesproken; Roosje blijft waar ze is. Niet omdat wij daar over besloten hebben, maar omdat het gewoon goed gaat waar ze nu is en waarom dan moeilijk doen?! Wij waren een soort laatste redmiddel en het is alleen maar goed dat wij niet nodig zijn! Nu nog een goed permanent huis voor het meiske. 
Nog even opscheppen: ik kreeg vandaag een compliment van een baasje in mijn klas. Zij heeft altijd windhonden gehad en was onder de indruk van mijn leergierigheid. Het was haar wel duidelijk dat ik en Maike het samen doen, lees: ik doe niets wat mij opgedragen wordt en wat mij niet bevalt, we doen het samen. Maike geeft mij iets (snoepjes, kaas, worst, kusjes, een knuffel) en ik ben (bijna) de beste van de klas voor haar.  
Maar ik ben zo blij als ik weer thuis ben bij Saya!

 

Nieuwe tijden

Het is nog januari, maar ik heb al een (vals) lentegevoel. De zon schijnt regelmatig en dan is het uit de wind heerlijk. Dat doet een hond als ik bijzonder goed. Maar vandaag was het weer waterkoud, brrr. En ik moet weer elke zaterdag naar school... Ik zit nu in de EG2 en dat betekent dat ik heel veel los moet doen. Los volgen, zonder begeleider komen op bevel, enzovoorts. En dat kan ik, al zeg ik het zelf, bijzonder goed! Komt ook omdat ik het leuk vind, hoewel ik er wel moeite mee heb om Saya alleen thuis te laten. Die is elke zaterdag helemaal van de leg voor een uurtje of twee. Ik weg, Maike weg, nou dat is haar eigenlijk teveel. Ze kan niet eten, wil geen snoepjes, het enige wat ze doet is piepen en Wim achterna lopen. Maar dat went vanzelf. Hoop ik.
Ik heb foto's van mijn broer gekregen en dat is me een knapperd! Het is dat het mijn broer is, maar anders...Kijk:

We lijken best wel op elkaar, want we hebben allebei een eigenwijze kop. Of beter gezegd: wij stralen allebei autoriteit uit.
Gisteren hebben Saya en ik een nieuwe pup leren kennen. Hij heet Michu en is zes maanden oud en hij heeft mij als moeder geadopteerd. Ik word oud... Dat joch loopt achter me aan en doet alles wat ik doe. Ik heb een mini schaduw en dat is knap vermoeiend. Maar ach, het is wel een lief manneke; dus ik laat hem maar en af en toe als hij iets doet wat echt niet goed voor hem is, corrigeer ik hem. Maar ik ben wel blij als hij even lekker met Saya gaat stoeien, dan kan ik mijn eigen gangetje even gaan. Zoals op muizenjacht gaan...
Ik had er één van de week. Een muis dat is, maar ik heb hem niet dood gemaakt! Ik heb Wim gewaarschuwd dat er wat was en die kwam kijken met Saya. Tja, Saya zag de half dode muis, deed HAP en heeft tot het einde van het park met het staartje uit haar bek gelopen om hem vervolgens uit te spugen. Maar het was niet mijn schuld!! Ik snap ook niet dat ze op school steeds vragen of ik op de jachttraining wil...
Laatste nieuws over de aangevallen dwergteckel:
Ondanks dat het baasje van Meissie niet serieus genomen werd bij de politie, is het nu toch gelukt om aangifte te doen. Er was een klacht via de Ombudsman voor nodig, maar dat maakt nu niet meer uit. Toch is het wel heel erg dat er naar iemand die moeilijk spreekt door hersenletsel niet geluisterd wordt. We wachten nu af wat er verder gebeurt. 
En dan als laatste: 
Er is hier in huis een discussie gaande. Over Roosje. Roosje is een soort mini Saya die een pleeggezin zoekt en degene die haar nu heeft, heeft aan Maike gevraagd of ze bij ons mag blijven, omdat wij snappen hoe je met een Galga/Podenco omgaat en die persoon lichamelijk op het moment niet in staat is achter haar aan te hollen. En Roosje kan al heel veel, maar ze moet in huis opgevoed worden. Iedereen wil wel, maar ze zijn ook een beetje bang dat het binnen de kortste keren net zo is als bij René en Janny. En dat kan helemaal niet. Maar ach, één zo'n klein meisje van een maand of zes... met twee stevige tantes die weten hoe het in huis werkt, dat is toch niet zo erg?! Of, nog beter, iemand kan haar gewoon adopteren!! Kijk hier eens:  Roosje