Stoere mannen

Wist je dat Saya héél hard kan rennen? Ik ook niet, want ze doet het nooit. Logisch, want ze heeft heupdysplasie en tot voor kort een manke linkerschouder. Vorige week ging ze als een speer! 
We waren aan het vogels jagen tussen de bomen en op het veld. Saya snuffelt lekker rond in het struikgewas en ik ben op het veld met Tim, een chocolade bruine labrador, niet al te ver van Maike en Wouter, de baas van Tim. Er is geen vuiltje aan de lucht en ineens komt Saya de struiken uit gescheurd alsof de duivel persoonlijk op haar hielen zit! Ik was zo verbaasd dat ik niet eens naar haar toe gerend ben, wat ik normaal wel doe. Ze ging zó hard! En, wat ze ook nooit doet, ze zigzagde. Dat was helemaal bizar. Ook Tim bleef verbouwereerd kijken. En wat nog het meest opviel: ze blafte of piepte niet, ze ging alleen maar snel in de richting van Maike.
Het duurde even, maar niet al te lang, waarom ze zo hard ging. Twee van die stoere bewakingsherders. Eentje piepte het uit toen hij, net als Saya, probeerde te zigzaggen. Blijkbaar kunnen herders dat niet zo goed als wij. Zo zeg, dat was indrukwekkend! Saya gaf geen krimp met twee van die enorme, stoere mannen achter zich aan!
Ondertussen kwamen er twee bazen de hoek om met veel lawaai, want blijkbaar waren de twee mannen losgebroken. Één van de twee vroeg nog of ze Saya niet hadden gepakt, omdat ze gepiep had gehoord, maar dat was hun eigen beest. 
Inmiddels was één van de twee herders al keurig naast Maike gaan zitten met een heel verliefde blik op Saya... En toen kreeg ie op zijn kop!! Zo zeg, dat heb ik nog niet meegemaakt, maar toen hij luisterde en met zijn baasjes meeging, kreeg ie ook wel weer een beloning. En ik heb ze nog even nageblaft toen ze al aan de riem zaten. Ik ben niet gek! 
Sindsdien is Saya heel wat zekerder van zichzelf en terecht, want ze is eigenlijk best wel stoer!


Vandaag was het geweldig weer! Bijna zoals ik het graag zie. En ik moest naar school, nou dat ging helemaal super! Ik had er dan ook echt zin in, vooral in nieuwe dingen en die gingen we ook doen.  Ik moest vooruit en vervolgens blijven liggen. Eitje! 
Daarna nog wel twee uur het bos in. En nu, nu ben ik moe, heel moe. Ik weet niet of ik nog puf heb om te eten....
Filmpje is van vandaag, aan het eind van een lange wandeling, en van van de week dat we iets heel lekker kregen: