Pech in het park

Het is wel duidelijk dat ik bijzonder intelligent ben en ook zeer goed gebruik maak van mijn zintuigen. Als ik aan het rennen ben, zie ik alles. Van gaten in de grond tot de vogels in de lucht. Dat heeft met mijn soort te maken, want wij Podenco's zijn gemaakt om te jagen. Galga's ook, maar Labradors niet echt. Die kunnen goed dingen ophalen enzo, maar die kijken niet verder dan hun neus lang is.
Saya ook niet. Die heeft echt alles van haar vader geërfd als het om onhandigheid gaat. Ze is heel mooi, maar niet gracieus en zo blind als een mol. Daarom is ze tijdens het rennen in een kuil gestapt en heeft ze nu een verstuikte schouder. Ze zit al een week onder de pijnstillers, maar of dat nou handig was, weet ik niet. Zodra ze een pil op heeft, wil ze weer spelen. Ze probeert zelfs de lijn door te bijten, de muts.Maar langzaam aan gaat het beter. En we kunnen nog wel samen kattenkwaad uithalen...
Van de week waren we alleen thuis en op het aanrecht staan enkele blikken voer. Maar ook van die dichtgeplakte pakken met eten. Op de voorkant staat een dom grijnzende teckel, je kent t wel. Daar hebben wij er één van gepakt, Saya heeft het karton eraf gehaald en ik het plastic eronder. En het was me lekker! Onze baasjes vroegen zich nog af wie van ons het meest gegeten had, maar wij gaan dat niet verraden natuurlijk! Maar toen kregen we ons avondeten en ik kon echt niet meer op. Toen was het wel duidelijk dat ik het meest had weggewerkt.
In het park zijn ze nu bomen aan het kappen. Dat vind ik nou toch wel zo dom. Minder bomen betekent minder vogels en minder vogels betekent minder katten en minder katten betekent minder lol voor mij. Niets maakt mijn dag zo goed als een kat zo hoog mogelijk een boom in jagen en nu gaan ze die weghalen. En waarom, omdat er pluisjes vanaf komen. Ik moet er zomers ook van niezen, maar mij hoor je toch ook niet klagen! Watjes!
Maar dan ik jaag ik maar op muizen en ga spelen met andere honden ofzo. Hoewel ik laatst een aanvaring heb gehad met Alfa. Ze heet niet voor niets zo, wat een bitch! Het liep allemaal goed af hoor, geen gekke dingen, maar ik kom niet meer bij dat wicht in de buurt. Gisteren kwamen we haar en Dexie en Spike weer tegen. Eerst liep ik gewoon met opgeheven staart langs, zonder dat gedrocht een blik waardig te gunnen. Maar Maike moest natuurlijk weer staan kletsen met hun baasjes. Toen ben ik maar richting huis gewandeld en heb bij het fietspad gewacht tot we naar huis zouden gaan. Maike was heel trots op me dat ik niet helemaal naar huis gelopen ben, zoals ik wel eens eerder gedaan heb. Ik heb maar niet gezegd dat ik niet verder durfde vanwege een vuilniswagen...

Nog wat foto's van de afgelopen week. 

 Op deze foto kun je zien dat ik altijd braaf over het bruggetje ga en zo ook redelijk schoon naar huis ga. Saya daarentegen gaat liever dwars door de stinkende blubber. Ieder z'n ding, zullen we maar zeggen.