Wilde kerst

In mijn laatste blog schreef ik al dat wij het tegenwoordig druk hebben; er is weinig tijd om achter de computer te kruipen. 
In de afgelopen weken zijn we naar Bussloo geweest:

En dat was natuurlijk weer geweldig! Nieuwe luchtjes, nieuwe hondjes, sterker nog we hebben onze dubbelgangers ontmoet! Er kwam een hond aanrennen die echt het spiegelbeeld is van Saya. Zelfs haar witte tekening was bijna hetzelfde.


Nu wordt er hier al sinds begin december flink geknald met vuurwerk en iedereen weet dat ik vorig jaar flink onder de pillen zat om nog enigszins te kunnen functioneren. Dat gaat dit jaar al een stuk beter. Eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik wel twee keer naar huis gelopen ben, maar toen was het donker en er werd flink geknald, maar het valt in het niet met vorig jaar. Mijn bazen hebben voor mij een D.A.P.-band gekocht en het werkt! Als ik zo vooruit ga, hoef ik dit jaar misschien wel niet aan de valium...!

Nog steeds gaan wij (bijna) dagelijks naar het bos en soms gaan we met anderen, wat natuurlijk helemaal geweldig is! Maar het allerleukste is dat we soms reeën tegenkomen. Wat een machtige beesten! De eerste keer dat we ze zagen, was toen we naar een ander bos gingen waar minder vuurwerk te horen was. Minpuntje aan dat stuk was wel dat je zonder moeite de snelweg op kon wandelen en ik heb Maike al meerdere keren horen zeggen dat we daar niet meer naar toe gaan. Ik geloof dat ze wat geschrokken is van de nabijheid van de snelweg. In ieder geval, toen zagen we er een stuk of zes; wij erachteraan natuurlijk! Richting de snelweg.... Gelukkig was dat goed afgelopen, want ze zijn zo groot en mooi dat Saya en ik gewoon stonden te kijken. 
De tweede keer was op tweede kerstdag in ons eigen bos. Er waren een paar ooms erg geschrokken dat wij weer hard achter drie reeën aanrenden, maar zij wisten niet dat Saya en ik er niet op jagen, maar gewoon gezellig meerennen. Wij jagen alleen op mollen, muizen en konijnen en die maak ik niet eens dood. Wat is het verschil: als wij jagen, hoor je mij tjilpen, janken en gillen en luister ik naar niks en niemand meer. Als we meerennen met paarden of reeën, hoor je mij niet, luister ik goed en kom wanneer ik geroepen word.


Er was nog iets waar ik het helemaal niet meer over wil hebben, maar mijn bazen houden mij sinds zaterdag ernstig strak in de gaten. En niet zonder reden. 
Van vrijdag op zaterdag logeerde Nosey hier en gingen wij gezellig met haar en Akiro naar het bos, wel twee uur lang! Toen we thuiskwamen, kon ik niet tot rust komen. Ik weet niet waarom, maar ik moest gewoon heel hard door het huis scheuren en als ik ging liggen, gingen mijn poten vanzelf bewegen. En ik had het warm!! Op een gegeven moment was ik na rondjes draaien op de keukenvloer gaan liggen en toen schoot mijn hele lijf in een stuip. Wat er precies gebeurde, weet ik niet zo goed, maar heel in de verte hoorde ik mijn naam roepen en het volgende moment zat ik in de auto naar de dierenarts. Toen ging het eigenlijk best wel weer goed.
Bij de dierenarts moest ik op de weegschaal, gingen ze me helemaal bevoelen en kreeg ik meer dan eens een naald in mijn lijf! Toen heb ik gevochten als een leeuw, donder op met die onzin! Het is ze toch gelukt om bloed uit mij te halen en een goedje in mij te spuiten. Dat bloed gingen ze onderzoeken en was (natuurlijk!) goed en dat goedje was tegen de koorts, want dat had ik namelijk. Wat er nou eigenlijk gebeurd was, is niet duidelijk. Ik kan in de stuip geschoten zijn door een combinatie van koorts en hevige activiteit of ik heb een licht epileptische aanval gehad. Nu gaat het weer uitstekend met mij! Maar mijn baasjes waren heel erg geschrokken en ik durf ze bijna niet meer alleen te laten; zaterdag en zondag heb ik Maike opgehaald om bij mij te zitten/liggen als ik ging slapen. Lag ik lekker tegen haar aan en als ze wegliep, liep ik mee; dus we hebben het hele weekend heerlijk geknuffeld. Ik mocht zaterdag zelfs even op de bazen hun bed liggen....