Top 2000 in bad

Afgelopen weekend was een van de zwaarste van het jaar. Pfff...
Vrijdag ging het nog aardig goed tot 's avonds. Toen brak de eerste hel los en kreeg ik één pilletje van de bazen nadat ik mijn heil  in het bad had gezocht. Nou goed, toen kwam zaterdag.
Oma was er en dat is natuurlijk heel gezellig en dus was het best heel aardig dat Maike extra vroeg was opgestaan om met Saya en mij naar het bos te gaan. Om half negen waren we in het bos en het was helemaal geweldig, tot veertien over negen, om precies te zijn. 
We waren lekker aan het struinen en ineens brak er een oorlog uit, of ik was in een van die rare games beland. De mortieren sloegen rondom ons in! Het was verschrikkelijk! Ik kon niet meer verder, mijn poten weigerden dienst, het enige wat ik nog wist, was welke richting huis was en daar wilde ik naar toe. Niet via de kortste route, maar de weg die ik ken en in plaats van medeleven, nam Maike me ook nog stevig in de maling door steeds net te doen alsof we een andere route zouden nemen. Nou wat een lol...!
Vlakbij huis kwam de buurjongen naar buiten met zijn vrienden en het eerste wat zij deden was een vuurpijl (met loeiharde knal) afsteken. Mijn hele kop schoot in een soort spasme van ellende. Tot overmaat van ramp staken ze er gelijk nog één af, maar het is ze vergeven, want de mannen hadden me helemaal niet gezien en toen Maike riep of ze even wilden stoppen, omdat ik er langs moest, deden ze dat ook met een excuus! Toen ben ik naar huis gesjeesd! Met Saya en Maike achter me aan! Ik loop niet vaak strak aan de lijn, maar nu moest ik naar huis. 
Thuisgekomen ben ik gelijk het bad in gevlucht:

Wim had mijn kleed in het bad gelegd en Esmé had wat van onze dekentjes er omheen gelegd. Bovendien heb ik zelf wat kleding, waaronder de pyjama van Maike, bij me gepakt. 
De bazen hebben wel de dierenarts gebeld voor medicatie, want zo ontspannen als ik op de foto ben, was pas na de pillen. daarvoor lag ik piepend en bibberend met mijn kop naar beneden. 
Ik moet zeggen dat het beter ging dan vorig jaar, want al weken voor dit had ik de D.A.P.-band en de -verstuiver en ik had maar een halve dosering Alprazolam  nodig. En laten we de Top2000 niet vergeten, waar ik in het bad continu naar geluisterd heb zodat ik de geluiden van buiten niet hoorde! De combinatie van die drie, maakte het dragelijk. 
Saya had nergens last van; hooguit van het feit dat ik de hele tijd boven was, maar niet van die enorme knallen. Zij heeft een lekker bot gehad en stiekem van de oliebollen gesnoept die Maike gebakken had. 

Om twaalf uur brak pas de echte hel los en kon zelfs  de Top2000 mij niet meer helpen, maar dat werd ruimschoots goed gemaakt door alle familieleden die even bij mij kwamen zitten. Geloof me als ik zeg dat het een lawaai was waarbij horen en zien je verging!
Het was geen wonder dat Saya 's nachts op de overloop niet één, maar wel twee keer een enorme drol gedraaid heeft en daarna flink aan de schijterij was. Oliebollen...
Maar goed, Saya heeft van het vuurwerk zitten genieten, in tegenstelling tot mij...

Nieuwjaarsdag was Maike wederom heel vroeg op, zodat ik zorgeloos uit kon. En ik heb genoten!! Anderhalve dag liggen is best pittig voor een hond als ik en ik heb dan ook gerend en gespeeld en gerend!! Niets zo heerlijk als een verlaten park en bos op de vroege ochtend.... 

Wat niet wegneemt dat toen we net thuis waren, het wéér begon! Ik wederom het bad in, Saya piepen beneden, maar ik was niet te vermurwen! Mijn bazen hebben me zelfs naar buiten gedragen om een plasje te doen, maar nee; ik ben nog harder naar huis gerend! 
Maar nu gaat het wel weer hoor. Ik heb maar de halve dosering pillen gehad dan voorgeschreven was en vandaag heb ik al niks meer gehad! Ik eet weer als een bootwerker, ga zonder al te veel gedoe de deur uit; dus...
Gelukkig Nieuwjaar!!