Regenboogbrug

Orisha 2009-2012

Sometimes I get a feeling, Deep in my soul Sometimes I get a feeling, I just can't control Sometimes I get a feeling, Deep in my heart It's such a feeling that I know we'll never part She brings me love, love, I know it's all that I need.

Bad Company, She Brings Me Love 1979

Overleden

Helaas moet ik iedereen vertellen dat Orisha vanmiddag overleden is. Wij zijn allemaal heel erg verdrietig dat dit gebeurd is.
Vanmorgen was Ories heerlijk in het bos, zoals altijd op zaterdag, zat achter een konijn aan en is toen heel hard waarschijnlijk in een kuil gestapt en met haar borstkas tegen (vermoedelijk) een tak of boom aangeknald. Dit resulteerde in mank lopen en een hematoom zo groot als een tennisbal op haar borst. Ze is gelijk naar de dierenarts gebracht, er zijn foto's gemaakt, maar vermoedelijk heeft het hart danwel borstbeen zo'n klap gehad dat er inwendige bloedingen waren.
Wij gaan onze stoere meisje heel erg missen, eerlijk gezegd kan ik me niet voorstellen dat ze er niet meer is.
Maike

IJmuiden

Weet je waar wij vandaag geweest zijn?! Het strand in IJmuiden! 
Het was voor Saya de eerste keer naar zee en ze werd helemaal gek. We moesten eerst een stuk door de duinen lopen, aan de lijn, wat ik helemaal niet leuk vond. Overal rook het naar konijn, echt waar, als de bazen ons los hadden gelaten, hadden we binnen de kortste keren een konijn gevangen. Saya trekken aan de lijn, zodat Esmé bijna omver ging, maar deze keer kon ik het helemaal snappen. 
Toen we, eindelijk , op het strand kwamen en we los mochten, ging Saya als een mafkees rondrennen en dan kan ik natuurlijk niet achter blijven... 
Weet je dat Saya, als ze in water stapt, ook altijd een flinke slok neemt; nu dat deed ze vandaag ook en dat was grappig! Kijk, ik weet dat t water zout en dus vies is, maar dat wist zij niet. Je had moeten zien wat een kop ze trok! Gelukkig hadden de bazen onze waterflessen mee, zodat Saya het gelijk weg kon spoelen.

We zijn ook nog de pier op geweest. Dat was wel een beetje spannend, vooral Saya werd er iets onzeker van. Er zaten allemaal mannen met bakken vol wurmen en hengels voor hun neus, maar wij hebben geen vis gezien.
Daarna gingen we weer over het strand terug, maar mijn bazen kregen trek (lees Esmé) en dus gingen ze koffie drinken en wij even uitrusten. Esmé kreeg een broodje kroket en ik vond het zo flauw dat ik geeneens een hapje kreeg. Maar toen wist ik nog niet dat we met de auto naar de sluizen en de zuidelijke havenkop gingen om kibbeling te eten en daar kregen we wel wat van! Dat was lekker joh! Geef mij elke dag maar een gebakken visje!

Lente en IJs

Het heeft even geduurd, maar het is (bijna) zover: de lente! Je hoort de vogeltjes al (al hoorden en zagen wij die in overvloed dankzij allerlei vettige bollen in de tuin), maar je voelt het in de lucht! Ik word er helemaal heppie van, kan ik je vertellen. Niet alleen de vogels steken hun snavels naar buiten, maar ook de konijnen laten hun snoet zien! Feest, feest, feest!!!
Met een kleine kanttekening: als ik zo heb gerend achter die knuffels aan, heb ik mega last van mijn spieren. De halve dag lig ik te stuipen, ren maar rond van ellende en het enige wat een beetje helpt, is een flinke massage. Ik ben er ook al voor naar de dokter geweest, omdat ik een keer in een epileptische aanval geschoten ben, maar ze kunnen niks vinden. Nu mag ik niet klagen, want als ik zo'n last heb, haal ik een van de bazen op en krijg ik mijn massage, maar leuk is anders.
Nee, dan Saya. Vorige keer had ik verteld dat zij het ijs op ging, net als de bazen en dat ik dat belachelijk vond. Nou, wie had er gelijk?! Ik natuurlijk! Ruim een week geleden lag er nog ijs, maar er liep niemand meer op, behalve een eend. Wat denk je dat Saya doet, er achteraan!! En toen was ze ineens weg. Krak, floep, weg. Wim naar de slootkant en op zijn buik het ijs op. Ja, mijn arme baas heeft een nat pak gehaald, omdat Saya eigenwijs was! Nu goed, Saya kwam weer boven, bleef met haar poten in het ijs grijpen (Joe Cool ook wel ijskonijn) totdat Wim haar uit het water kon trekken. Het is maar goed dat ze allebei de betekenis van het woord "paniek" niet kennen.
Maar we zijn er nog niet... Je weet dat ik van konijnen houd, vooral als ze hard rennen. Saya houdt van alles wat eetbaar is (o, ja. ze kreeg van de week bij de jaarlijkse prikken te horen dat ze ietsiepietsie te dik is hahaha. Hoe zou dat nou komen...?!!) en laatst gingen we naar het bos met Akiro en Sophie. Saya vond een recentelijk overleden konijn. Gingen ze er met z'n drieën aan trekken! Hoe gek kun je zijn?? Mij boeide het allemaal niet, want, zoals gezegd, ik hou meer van levende beesten waar je een hoop lol mee kunt hebben. Enfin, Maike heeft het dode konijn afgepakt en verstopt, de baas van Akiro stond met een pijnlijke voet drie losgeslagen barbaren in toom te houden en om in haar behoefte te voorzien (vreetzak), heeft Saya 's middags een mol opgegeten. Wat ze de rest van de week meerdere keren nog eens dunnetjes heeft overgedaan.
Weet je wat helemaal maf is: Saya heeft al werk aangeboden gekregen  in tuinen. Als mollenvanger...! Wedden dat ze dan een bot krijgt als beloning, gek he dat ze dik wordt...

Snert & IJs

Ik weet niet of het je opgevallen is, maar het is koud. Vooral 's nachts, zo koud dat mijn bazen zelfs hun raam dicht houden. Gezien het gemopper, vermoed ik dat het voor ons is, in ieder geval is het een stuk aangenamer hoewel ik ook wel een paar nachten beneden geslapen heb. Saya vindt het allemaal geweldig. Kou, sneeuw en ijs, er is weinig waar die rare hond niet enthousiast van wordt.
Nou ligt dat voor mij toch wel een beetje anders. Ik heb het niet zo op deze temperaturen, simpelweg omdat ik nauwelijks een vacht heb en wanneer we naar buiten gaan ik een jas aan moet. Dat ik er niet uitzie is één ding, maar het zit gewoon niet zo lekker. En laten we wel wezen: een hond met een jas! Iedereen die dat hoort denkt gelijk dat ik een handtas hond ben!
Maar dan nog wat: zoals je weet, zijn Saya en ik niet zo gek op zwemmen en open water. Wat gebeurt er afgelopen week, er lopen mensen op het water! Sterker nog, er liep een hond op de sloot! Ik heb hem gewaarschuwd, luisteren ho maar. Mafkees! Het wordt nog erger: massaal gaan ze de sloten op, zelfs onze bazen!! En Saya.... Helemaal blij rende ze Dennis en Maike achterna toen zij de sloot op gingen! Ik blaffen aan de kant dat het gevaarlijk is en dat ik niet alleen achter wil blijven, maar het was tot dovemans oren gericht. Tot mijn stomme verbazing komen mijn bazen aan met speciale schoenen om op het water te lopen. Nou ja, zeg!? Saya en ik mogen niet mee als ze daarop gaan 'lopen', maar ik heb wel de foto's. 

Nou mag je het mij uitleggen, want dit volg ik niet meer.

Toch heeft dit koude weer een voordeel: SNERT!!!!     Jongens, jongens, daar doe ik een moord voor! Mmmmm, ooh wat is dat lekker zeg, vooral die Maike zelfgemaakt heeft.

Waarom ik die juist zo lekker vind? Omdat ik weet wat er in zit! Ha, ik heb geholpen toen ze maakte. Wie denk je heeft alle botten afgekloven? Of het merg opgegeten? De wortels gekeurd? Ik natuurlijk!!

Nee, het is niet mijn seizoen, ook met wandelen in het bos ben ik wat rustiger. Saya niet, die springt en dolt en snuffelt en speelt en jaagt. Van de week waren we op stap met Sophie en Akiro, vindt Saya een recentelijk overleden konijn. Niet mijn ding, want het is al dood, maar met z'n drieeën werden ze helemaal gek. Ze gingen zelfs aan het beestje trekken, gelukkig grepen Maike en de baas van Akiro in, anders was het wel een heel smerige boel geworden. Kijk, als het beestje nog geleefd had en we hadden er met z'n allen achteraan kunnen rennen, dan was ik zeker van de partij geweest, maar al dood, nah. Het kostte wel wat moeite om het konijn te verstoppen zonder dat de dames en heer er alsnog achteraan gingen.

Ik ga eten! Krijg een restje erwtensoep door mijn vlees!!! 

Top 2000 in bad

Afgelopen weekend was een van de zwaarste van het jaar. Pfff...
Vrijdag ging het nog aardig goed tot 's avonds. Toen brak de eerste hel los en kreeg ik één pilletje van de bazen nadat ik mijn heil  in het bad had gezocht. Nou goed, toen kwam zaterdag.
Oma was er en dat is natuurlijk heel gezellig en dus was het best heel aardig dat Maike extra vroeg was opgestaan om met Saya en mij naar het bos te gaan. Om half negen waren we in het bos en het was helemaal geweldig, tot veertien over negen, om precies te zijn. 
We waren lekker aan het struinen en ineens brak er een oorlog uit, of ik was in een van die rare games beland. De mortieren sloegen rondom ons in! Het was verschrikkelijk! Ik kon niet meer verder, mijn poten weigerden dienst, het enige wat ik nog wist, was welke richting huis was en daar wilde ik naar toe. Niet via de kortste route, maar de weg die ik ken en in plaats van medeleven, nam Maike me ook nog stevig in de maling door steeds net te doen alsof we een andere route zouden nemen. Nou wat een lol...!
Vlakbij huis kwam de buurjongen naar buiten met zijn vrienden en het eerste wat zij deden was een vuurpijl (met loeiharde knal) afsteken. Mijn hele kop schoot in een soort spasme van ellende. Tot overmaat van ramp staken ze er gelijk nog één af, maar het is ze vergeven, want de mannen hadden me helemaal niet gezien en toen Maike riep of ze even wilden stoppen, omdat ik er langs moest, deden ze dat ook met een excuus! Toen ben ik naar huis gesjeesd! Met Saya en Maike achter me aan! Ik loop niet vaak strak aan de lijn, maar nu moest ik naar huis. 
Thuisgekomen ben ik gelijk het bad in gevlucht:

Wim had mijn kleed in het bad gelegd en Esmé had wat van onze dekentjes er omheen gelegd. Bovendien heb ik zelf wat kleding, waaronder de pyjama van Maike, bij me gepakt. 
De bazen hebben wel de dierenarts gebeld voor medicatie, want zo ontspannen als ik op de foto ben, was pas na de pillen. daarvoor lag ik piepend en bibberend met mijn kop naar beneden. 
Ik moet zeggen dat het beter ging dan vorig jaar, want al weken voor dit had ik de D.A.P.-band en de -verstuiver en ik had maar een halve dosering Alprazolam  nodig. En laten we de Top2000 niet vergeten, waar ik in het bad continu naar geluisterd heb zodat ik de geluiden van buiten niet hoorde! De combinatie van die drie, maakte het dragelijk. 
Saya had nergens last van; hooguit van het feit dat ik de hele tijd boven was, maar niet van die enorme knallen. Zij heeft een lekker bot gehad en stiekem van de oliebollen gesnoept die Maike gebakken had. 

Om twaalf uur brak pas de echte hel los en kon zelfs  de Top2000 mij niet meer helpen, maar dat werd ruimschoots goed gemaakt door alle familieleden die even bij mij kwamen zitten. Geloof me als ik zeg dat het een lawaai was waarbij horen en zien je verging!
Het was geen wonder dat Saya 's nachts op de overloop niet één, maar wel twee keer een enorme drol gedraaid heeft en daarna flink aan de schijterij was. Oliebollen...
Maar goed, Saya heeft van het vuurwerk zitten genieten, in tegenstelling tot mij...

Nieuwjaarsdag was Maike wederom heel vroeg op, zodat ik zorgeloos uit kon. En ik heb genoten!! Anderhalve dag liggen is best pittig voor een hond als ik en ik heb dan ook gerend en gespeeld en gerend!! Niets zo heerlijk als een verlaten park en bos op de vroege ochtend.... 

Wat niet wegneemt dat toen we net thuis waren, het wéér begon! Ik wederom het bad in, Saya piepen beneden, maar ik was niet te vermurwen! Mijn bazen hebben me zelfs naar buiten gedragen om een plasje te doen, maar nee; ik ben nog harder naar huis gerend! 
Maar nu gaat het wel weer hoor. Ik heb maar de halve dosering pillen gehad dan voorgeschreven was en vandaag heb ik al niks meer gehad! Ik eet weer als een bootwerker, ga zonder al te veel gedoe de deur uit; dus...
Gelukkig Nieuwjaar!!