Orisha heeft zich ontpopt tot een regelteef. Dat is behoorlijk vermoeiend, voor mij, maar zeker voor onze bazen. Ze denkt dat het alleen maar goed gaat als zij het bepaalt, ja natuurlijk, wij kunnen allemaal niet zelf denken...! Goeie god, ze bepaalt met wie ik speel, wanneer ik dan met de door haar uitgekozen hond speel, wat ik wel en niet bij één van de bazen mag doen, welke richting ik op ga in het park en vorige week zelfs wanneer we naar huis gingen! Laten we het maar niet over de hondenschool hebben... Tot vorige week dan, want sinds afgelopen week gaat het steeds beter, dat geregel dan; het humeur van Orisha is menigmaal rond het vriespunt.
Op de hondenschool ging het helemaal niet goed toen we samen waren; dus ik moest een klas eerder (wat Wim helemaal niet leuk vond, want wel heel vroeg op zaterdag). Nou, nu zou het beter worden. Niet dus. Orisha liep weg, luisterde niet en dreef iedereen bijna tot wanhoop. Niet gelijk natuurlijk! Maar vorige week was het hoogte- c.q. dieptepunt. Ze zou zelfs aan de lange lijn moeten, omdat ze bijna een drukke weg was opgewandeld.
Máár sindsdien is er een hoop gebeurd: Maike kreeg zondag allemaal tips en trucs van iemand uit het park die honden traint. Dik een uur zijn we met hem en zijn hondjes bezig geweest en Ories vond dat niet leuk, want ze moest luisteren. De rest van de week heeft Maike volgehouden om haar wat in te dammen met gevolg dat ik wat meer ruimte heb om te spelen en mezelf te ontwikkelen. En we zijn thuis heel braaf, we halen (bijna) geen kattenkwaad meer uit.
Vandaag op school heeft Orisha even training gehad van de juf. En dat vond ze afschuwelijk! Maar ze moest luisteren of ze wilde of niet en dat hielp! Daarna ging het goed! Als vanouds weer een team met Maike, ik ben helemaal trots!
Dit klinkt allemaal heel vervelend, maar het valt best wel mee hoor. We hebben het samen erg gezellig en ik heb bijna geen ongelukjes meer. Soms nog een plasje, maar dat gebeurt vooral als ik heel opgewonden ben. Ik kan mijn ontlasting zelfs ophouden tot we in het park zijn! Maar dat was het dan ook: alle drollen die op het gras bij de ingang liggen, zijn van mij... Dat is wel wat gênant, maar hee, ik doe t niet meer binnen (tenzij de bazen echt te lang wachten...).
En oja, Ories heeft een vriendje, een lover! Hij heet Spike en hij is een golden retriever. Waar zij gaat, gaat hij. En hij probeert wel eens boven op haar te gaan zitten, waarom is mij een raadsel, maar dat mag niet van haar. Dan wordt ze kwaad, maar verder.... Als hij er is, doen ze ineens alles samen en dan gaat ze ook op haar rug liggen en likken ze elkaars oren en rug enzo. Bleh!! Hij vecht ook met andere mannen die haar leuk vinden, grommen en blaffen en nog meer van dat hanen gedrag. Echt werkelijk...
PS. Ik ben inmiddels al groter dan Orisha, zeker een centimeter of twee!
De afgelopen week was weer heel bijzonder. Wij, ja wij, want we zitten aardig op één lijn, hebben het behoorlijk naar ons zin. Dat is als wij onze eigen ding kunnen doen. Dat geldt niet voor de dingen die onze bazen bedenken, zoals de hondenschool. Vorige week gingen we voor het eerst (weer). Saya naar de instapcursus en ik naar de vervolgcursus. Allebei om kwart voor elf op hetzelfde veld. Dat was dus helemaal niks...! We snapten er allebei geen bal van: Saya piepend aan de ene kant met Wim en ik en Maike aan de andere kant niet wetend wat er allemaal aan de hand was; dus complete aandacht voor hen en geen voor de cursus. En wat denk je? Wim en Saya moeten nu een uur eerder! Dat vond ik dus vanmorgen helemaal niks. Saya ging zomaar weg met Wim, terwijl we net gezellig samen uit waren geweest. Maar eenmaal op het terrein, zag ik haar weer met Wim en was alles weer helemaal oké. Toen waren de rollen omgedraaid, want toen ging Saya piepen, blaffen en springen en ik ging vrolijk naar school. Uiteindelijk hebben we allebei een goede dag gehad op school. Saya was super en ik...euh, tja, uhm. Nu ja, gewoon goed!
Hee, hallo!!
We hebben het druk. Vooral met elkaar. Het kost tegenwoordig wel wat moeite om rustig achter de pc te gaan zitten, maar Saya is moe en dus moet het nu wel lukken.
Wat is er de afgelopen weken gebeurd? Nou, best wel veel. Om te beginnen, kunnen Saya en ik het best heel goed vinden. Ze hoort nu bij ons en dus gedraag ik me ook zo. Ze heeft namelijk nog wel eens een handje van weglopen en dan haal ik haar terug. Niet dat dat altijd werkt, maar ik doe mijn best en anderen valt het ook op. Daarnaast heeft ze wat moeite met grote mannen. Zowel mensen als honden. In het geval van mensen kan ik niet zoveel doen, máá'r in het geval van hondenmannen kan ik heel veel. Het is nog al eens voorgekomen dat ik tussen Saya en een flinke reu ben gaan staan om mijn kleine meisje te beschermen. Alsof ik bang ben van zo'n kerel, ha!
Maar wat het allerleukste is van een ander hondje in huis is het keten! Maike moet weer werken, Dennis weer naar school; dus het is party time!! Score tot nu toe: een halve doos chocolaatjes (waar we de helft niet van opgegeten hebben en waar iedereen van in de paniek schoot...), een half brood, twee appels met verpakking, een doos tissues, een doosje met brilpoetsdoekjes, een mes, een vork en nog zo wat.
En dan hebben we het nog niet over op de keukentafel staan, rennen en stoeien op de bank, zodat die aan de andere kant van de kamer staat, ongestraft tegen het aanrecht aan staan en blaffen tot je schor bent. In één woord geweldig! Nu ja, ik heb wel een hoop lol, maar Saya moet nog wennen aan het idee dat de bazen weggaan, maar ook weer terugkomen. Ze piept nog wel tot het pijn doet aan je oren.
We gaan ook niet meer zo ver in het park. Ten eerste omdat Saya alles eng vindt en ten tweede omdat je nu als hond een bekeuring krijgt als je los loopt waar het niet mag. In het ergste geval moet je baas mee naar het bureau. Dat gun je je baas niet; dus zijn we heel braaf. Dat is te zeggen, als Maike met ons uit gaat. Als Wim met ons gaat....tja. Saya luistert niet naar hem. Ik doe mijn stinkende best om te laten zien dat ie best aardig is, maar ze luistert gewoon niet. Ze is al twee keer weggelopen en niet naar huis, want ze weet de weg nog niet zo goed. Nu begint de cursus weer en ik ga met Maike het tweede jaar in, maar Saya moet nu met Wim. Misschien dat ze dan doorkrijgt dat ze hem kan vertrouwen en hij haar. Het is namelijk best raar dat als we met Maike gaan, Saya gewoon meeloopt en speelt en luistert, maar als we met Wim gaan, ze alleen maar naar huis wil. Vind ik ook niet leuk, want samen rennen en spelen is mega!
