Ernstig ongeluk

Gisteren is er iets heel ergs gebeurd aan het eind van het park. Gelukkig waren wij er niet bij betrokken. Hier de link naar het nieuwsbericht:
 http://www.nu.nl/binnenland/2317286/vrouw-71-overleden-botsing-met-hond.html  
Wim heeft wel de traumahelikopter gezien toen hij met ons naar huis ging, maar hij wist niet wat er aan de hand was. Maike was naar Lowlands (waar Saya behoorlijk pissig over was, maar dat vertel ik nog wel) en wist helemaal nergens van, maar zij hoorde het vanmorgen al toen ze ons ging uitlaten. Iedereen heeft het erover, wat niet zo raar is, want elk van ons kan dit overkomen. Wat niet wegneemt dat het heel erg is...

(Speel)kameraden!

Saya is hier bijna een week en eigenlijk is het best gezellig! Het is nog wel een beetje een klein ding die niet alles snapt, maar wel haar stinkende best doet. Ze mag zelfs al los in het park! Daar heb ik heel wat langer over gedaan en ook buiten plassen en poepen. Ik ben onder de indruk, kan ik je vertellen. Niet dat ze alles ophoudt, maar meer dan de helft doet ze buiten en niet alleen maar voor de deur en in de tuin, zoals ik de eerste tijd, welnee. In het park!
En samen op duiven, eenden, kauwen en kraaien jagen is leuker dan in je eentje; dus dat doen we dan ook. We wachten ook op elkaar, niet dat zij vaak op mij moet wachten, want ze heeft altijd één oog op Maike gericht en gaat nooit verder dan ongeveer vijftien meter bij haar vandaan, maar dan nog.
Weet je wat eigenlijk heel prettig is? Ze is heel rustig en neemt de tijd om die rust te nemen, daar kan ik nog wat van leren, wat ik ook doe.

Samen op de bank, op de grond in de garage, in een mand of onder de tafel is best te doen. Dat had ik eerlijk gezegd afgelopen woensdag nog niet gedacht hahaha! Gisteren kwamen er allemaal paarden langs. Saya werd wel aangelijnd, maar of dat nou nodig was... Ze stond erbij en keek ernaar. Ik niet, ik vind die beesten machtig mooi! Sterker nog, ik heb me in de rij aangesloten...

Het is eigenlijk een heel lief, klein meisje wat heel graag met mij wil spelen en van me wil leren. We kunnen het dus uiteindelijk hartstikke goed met elkaar vinden!

Even voorstellen

Hallo! Ik ben Saya. En sinds woensdag woon ik in Almere.

 Mijn nieuwe huisgenoten zijn bijzonder vriendelijk. Ook al wil ze zelf het tegendeel geloven, zelfs Orisha is zeer aangenaam.
Toegegeven, het was wel eventjes wennen, zelfs voor zo'n intelligent hondje als ik, maar toen ik de hele situatie eens overdacht, kon ik niet anders dan tot de conclusie komen dat het allemaal best wel mee viel en dat dit wel eens een zeer goede stap zou zijn voor mijn welzijn.
Let wel: ik ben nog maar een relatief kleine hond, technisch gezien zelfs een pup, desalniettemin beschouw ik mijzelf wel wat verder in mijn ontwikkeling dan de gemiddelde leeftijdsgenoot van dezelfde soort. Ik heb het beste van twee werelden; wat valt daar nog aan toe te voegen. 
Even nog over Orisha. Ze zegt wel dat ze het allemaal maar zozo vindt, máár ik heb foto's die het tegendeel bewijzen. Om te beginnen gisteravond:

Zie, ze vindt me wel lief. Niettegenstaande, ik haar ook. Spreekt voor zich; zij weet alle mores hier en is bovendien bijzonder aangenaam gezelschap, hoewel ik de neiging heb mensen boven soortgenoten te prefereren. Meestal lig ik dan ook bij één van mijn nieuwe baasjes in de buurt. Dat is 's nachts nog wel een puntje van verbetering mijnerzijds, gezien het feit dat afgelopen nacht Wim beneden heeft geslapen na aanhoudend smeken. Edoch, daar tegenover staat dat ik vandaag wel twee maal buiten mijn ontlasting heb gedaan. En dan bedoel ik ver weg, in het park, op het gras. Zoals ik al zei, ik ben snel van begrip.
Maar ik heb nog meer bewijs dat Orisha mij wel kan velen. Zie maar de pret die we samen hadden met het jagen op libellen en andere waterwezens.

 

Nieuwe huisgenoot: Saya

Gisteren zijn we met z'n allen naar Rauderfehn gereden en hebben we Saya opgehaald. We zouden eigenlijk Dimitri ophalen, maar dat ging niet zo goed. Hij was thuis wel heel leuk en hebben we ook wel gespeeld, maar het ging op sommige punten gewoon niet. Maar toen zei René dat er ook nog twee dames waren die op een huis wachtten en omdat Esmé al de hele tijd lag te knuffelen met Saya, hebben mijn baasjes en Janni en René overlegd en ging zij mee.

 Dit is ze dus. 
Iedereen hier vindt haar helemaal lief. Ik moet er nog wel een beetje aan wennen. 
Gisteren in de auto (2,5 uur op elkaars lip) ging wel goed, maar toen we thuis kwamen.... Wat een lomperik! Ze liep gelijk naar mijn drinkbak en slobberde de helft op, om het vervolgens in een spoor door de kamer, uit haar bek te laten lopen... En dan heb je nog niet gezien hoe ze eet! Maar daar verbaasde ik me alleen maar over.
Vervolgens ging ze mijn kauwdingen pakken. Dat ik er nou niet naar omkijk, wil niet zeggen dat iemand anders ze zomaar mag pakken. Ik zal je zeggen, ik ben de hele avond bezig geweest die botten weer af te pakken en op te bergen. Op een gegeven moment werd ik zelfs een beetje boos, maar dat vond Wim niet goed en kreeg ik op mijn kop. Dat vond ik wel heel dom. Saya jat mijn spullen, ik word pissig en ik krijg op m'n kop. 
Maar goed. Gisteravond met uitlaten heb ik haar genegeerd. En zij maar achter me aan sjokken. Vannacht om drie uur had ze een dikke drol in de keuken gedraaid! Werkelijk! Maike en Esmé sliepen beneden, voor het geval ze het allemaal eng vond ofzo, en ik heb Maike wel even laten weten dat er iets lag. Toen kon ik eindelijk eens gaan slapen....
Vanmorgen was het moeilijk wakker worden. Zo zeg, maar dat heb je als je nachtbraakt. Wat denk je? Saya kroop gelijk bij Maike onder de deken. 
Ik mocht eerst eten en toen ik halverwege was, kreeg Saya haar bak. En na een tip van Janni, was het een stuk minder schrokken. Dat ging heel goed, want ze bleef van mijn eten af. Vervolgens zijn we een uurtje later naar het park gegaan. Ik heb ontdekt dat ze niet zo sloom is als ik dacht. Sterker nog, ik mag haar wel, een beetje dan he, we gaan niet overdrijven. We kunnen eigenlijk best wel lekker spelen samen. En we kregen allemaal aandacht van allerlei baasjes, altijd leuk. Toen ik met de rest (Woodstock en co) een kat in de boom joeg, kon ze niet mee en schrok ze zelfs een beetje, maar met z'n allen hebben we haar weer gerustgesteld dat het alleen maar spelen was. 
Minpuntje: ze loopt voortdurend achter me aan en dat vind ik knap vermoeiend. Dus thuis ga ik dan lekker op mijn baasjes bed liggen: Saya kan de trap niet op. Haa!

In de auto

 

Vakantie!!

Bonjour mes amis! Ja, ik ben een bereisde hond en nu kan ik Frankrijk aan mijn lijstje toevoegen. Twee weken in Normandië in een Pipo-wagen:

Gelukkig vind ik autorijden heel leuk; dus dat was allemaal geen probleem. Wat ik wel wat minder vond: ten eerste zijn die Fransen een beetje vreemd als het om honden gaat. Die beesten zijn allemaal handtas formaat en mogen van hun baasjes absoluut niet snuffelen, laat staan spelen, met andere honden en zeker niet met zo'n gevaarlijke hond als ik. Ik ben wel wat uitzonderingen tegengekomen, maar dat waren dan ook chiens de  course, zoals ik. Ten tweede: je mag daar nergens los! Niet dat mijn baasjes zich daar iets van aantrokken, maar dan nog. Rare jongens die Normandiërs. 
Vlak bij de camping was een heel groot veld met een parkeerplaats en aan de luchtjes te ruiken, staat daar wel eens een markt o.i.d. en daar mocht ik lekker los. En in de eerste week had ik al een Nederlands vriendinnetje Lola, een ruwharige tekkel uit Nijmegen en daar had ik regelmatig een parkeerplaats afspraakje mee. In de tweede week kwam Nosey, mijn grote vriendin van thuis en dat was helemaal leuk! Samen rennen op het strand, mocht eigenlijk ook niet, maar 's avonds werd het eb en dan veranderde het kiezelstrand in een zandstrand en tja, dan liggen er toch geen mensen en alles wat wij dan hebben laten lopen, is de volgende ochtend in de zee verdwenen...
In de eerste week moest ik ook heel groot zijn en op Dennis en Esmé passen. Ook de meneer van de camping liep af en toe eens langs, maar ik was heel waaks! Tim, het vriendje van Dennis had namelijk zijn hoofd gestoten tegen een knie op het springkussen en die moest even naar het ziekenhuis om te kijken of het allemaal wel helemaal goed was. Dat was het gelukkig en het duurde eigenlijk allemaal helemaal niet lang, want het ziekenhuis was vlakbij en volgens mijn baasjes ging het allemaal een stuk sneller dan in Nederland. Maar ik heb iedereen die ook maar naar onze roulotte keek, weg geblaft!
En we zijn met z'n allen naar Eu geweest. Maike's mama en zus waren ook mee en dat was leuk! In de kerk van Eu liggen de nobelen die in het kasteel gewoond hebben en zo. En wat denk je wat voor soort hond aan hun voeten lag op hun graven in de crypte? Drie keer raden...haha. Één zoals ik!  Alsof mijn voorouders van adel zijn hahaha. Dit is mijn kasteel:

En het bos wat er bij hoort, ook van mij. Mijn eigen privé jachtterrein. Tja, je mag als hond ook wel eens dromen, toch.
Interessant linkje: Chateau d'Eu

De tweede week vond ik een stuk minder. Vooral omdat er dingen in de lucht gebeurden waar ik niet helemaal vrolijk van werd.
Zit je lekker in het gras van het ochtend zonnetje te genieten, ineens een herrie! Onbeschrijfelijk. Iedereen omhoog kijken, ik ook, vliegen er twee straaljagers heel laag over! Zo laag, dat ik bedacht dat ze wel eens op mijn hoofd konden landen. Ik heb de rest van de ochtend onder het bed gelegen. En elk vliegtuigje wat daarna overkwam, heb ik goed bestudeerd! Stel je toch eens voor... Vervolgens besloten die rare Dieppenaren een groot vuurwerk af te steken op de heuvel achter onze camping. En iedereen maar zeggen dat het nog goed te zien is voor zo ver weg. Puh, ver weg! Nog steeds te dichtbij, zeg ik je. En het heeft ook nog geonweerd! Ik denk dat ik de tweede week van de vakantie voor een aanzienlijk deel onder het bed heb doorgebracht. Let wel: uit zelfbehoud! Lekker ontspannen; dus niet!
Maar het was alles bij elkaar best heel leuk. Ik heb goed naar Ilko geluisterd en ook twee weken op het bed van mijn baasjes geslapen. En ik heb heerlijk op het strand gerend...