Operatie

Ik ben heel zielig. Vanmorgen ben ik geopereerd en nu ben ik heel zielig. 

 De dag begon eigenlijk al heel vreemd, want Wim was thuis terwijl de kinderen naar school gingen. Dat vond ik al bijzonder verdacht, maar goed. Zal wel een reden voor zijn, want het gebeurt hier wel vaker dat er zomaar iemand thuis is, dacht ik nog. 
Vervolgens met Maike naar buiten. Woensdagochtend is altijd een feest: veel honden en dus lekker rennen en spelen. Bovendien heeft Maike dan geen haast en is er zo anderhalf uur voorbij.Vanochtend was niet anders.
Maar toen... Die bazen van mij heel vrolijk tegen me roepen dat ik mee mocht in de auto en dat vind ik tegenwoordig superleuk; dus. Komen we bij een dierenarts ver weg in Bussum. Nog steeds geen probleem, want bij mijn eigen dierendokter krijg ik altijd koekjes en is iedereen heel lief voor me. Dat was hier ook wel en ik gaf de dokter nog een dikke lebber op z'n neus enzo, maar ineens stak ie een naald in mijn achterste! Toen ging het alleen maar bergafwaarts.
Ik mocht weer met mijn baasjes naar de wachtkamer. Daar was nog een hond en ik vond al dat die een beetje vreemd deed: ze zakte door haar achterpoten, zat te hijgen alsof ze de 10 kilometer had gelopen en tot overmaat van ramp liet ze haar pies en poep lopen. Nou vraag ik je...?! En toen gebeurde het! 
Ik kon ook niet meer op mijn poten staan en alles werd wazig en raar. Dat vond ik dus heeeelemaal niks! Piepen klonk ook zoooooo raar, dat heb ik maar volgehouden, maar niks laten lopen! Je bent beschaafd of je bent het niet...
Daarna werd ik meegenomen naar een andere kamer en de rest kan ik me niet zo goed meer herinneren. Toen ik wakker werd had ik ineens drie gaten in mijn buik, vastgeknoopt met een touwtje! Zie hier: 
Vervolgens kwam Wim me ophalen en nog steeds was alles een beetje raar. En nu lig ik op de bank. En ik vind mezelf heel zielig. Voor de goede orde: ik vind mezelf heel zielig, maar ik ben het niet! De eerste de beste die zegt: `aah, wat zielig`, krijgt een wildeberenblik! Hoe groggy ik ook ben!