Dag 4, 5 en 6

Het begint hier eindelijk te wennen. Ik houd een beetje rekening met hen en zij een heleboel met mij. Zoals het hoort!
Als ik mijn behoefte moet doen dan ga ik voor de tuindeur zitten. Ik heb ieder lid van deze familie al zo opgevoed dat ze dat ook gelijk in de gaten hebben. Ze zijn er inmiddels wel achter dat als ik dat doe, ik ook onmiddellijk moet. En ze prijzen me de hemel in wanneer ik weer terugkom.
Natuurlijk ben ik de beroerdste niet en ik slaap tegenwoordig de hele nacht op mijn stoel en hoeft niemand meer om half vier 's nachts bang te zijn dat ik een cadeautje achterlaat.
Minpuntje hierbij is het tijdstip waarop ze hier opstaan en naar bed gaan. Zwaar vermoeiend! Maike staat om kwart over zes (!!!!) in de ochtend al voor m'n snuit, zelfs op zaterdagochtend. Je denkt toch niet dat ik dan mijn stoel uit kom, wel?! Neee, dan soes ik nog een uurtje verder, dan sta ik héél rustig op, rek me uitgebreid uit en ga dan voor de deur zitten. Dat is een prima routine, want daarna krijg ik gelijk mijn ontbijt.
's Avonds wordt het hier langzaamaan rustig. Eerst gaan de twee kleine herrieschoppers naar bed, dan Maike en dan hoop ik elke avond weer dat het niet lang duurt voordat Wim ook op één oor gaat. Maar helaas, die gaat pas rond half één in de nacht (!!!!). En dan zet hij mij ook nog eens buiten om een plas te doen. Nu vraag ik je... Maar goed, dat doe ik dan maar, zodat we allemaal rustig (verder) kunnen gaan slapen.
Buiten lopen vind ik nog steeds een niet zo'n leuk avontuur. Alles is spannend: fietsers, drukke kinderen, al die luchtjes, blaffende soortgenoten en het ergste zijn auto's. Maar ik moet nu wel twee of drie keer mee naar het park. Ik mag nog niet los, niet dat ik dat zou willen, brr, veel te eng. Dat ik dat niet mag, is mijn eigen schuld, want als ik schrik, probeer ik hard weg te rennen. Soms wil ik niet meer verder, maar terug kan dan ook niet. Nou, dan ga ik maar zitten. Overigens vind ik het wel heerlijk om in de tuin te ravotten! Ik bibber met uitlaten echt niet van de kou!!