We zijn net terug van een héél korte vakantie, maar wel een supermega leuke! We zijn drie dagen naar de Efteling geweest! Nu hoor ik je denken: 'Wat moeten honden in vredesnaam in een pretpark?!' Die gedachte had ik ook toen we aankwamen, máár wij hebben dat hele pretpark niet gezien, behalve Bosrijk dan, waar ons huisje stond. Onze baasjes hebben ons ook niet in de kennel gestopt, zodat ze zelf in allerlei attracties konden, welnee. Wij zijn naar de Loonse en Drunense duinen geweest en dat is pas een pretpark! We hebben herten en konijnen gezien en we hebben gerend en gespeeld en nog veel meer! De oma van Dennis en Esmé heeft gisteren een paar uurtjes op ons gepast zodat onze bazen ook nog het park in konden, maar toen waren wij al heel erg moe, net als oma. Maar het was wel heel fijn dat ze op ons wilden passen. Het was top met de bazen, oma, Dennis en Esmé, Ingeborg en zelfs Semtex (het konijn)!
Ik heb een filmpje gemaakt van wat Saya en ik hebben beleefd. Om de sfeer er nog even in te houden, hebben Saya en ik de muziek van de Vliegende Hollander gebruikt. N.B. Als je er op klikt, kom je op de You Tube site en kan je ons groot bekijken...
Weet je wat lekker schijnt te zijn: Risotto. Nu krijgen we dat niet, maar Maike zat vorige week te roepen dat het 'zóó heerlijk' was; dus dan moeten Saay en ik dat eens uitproberen. Dat viel even tegen zeg! Met veel pijn en moeite hebben we het pak risotto rijst van het aanrecht weten te vissen. Dat kostte serieus veel moeite, want de bazen hadden het ver weg gezet; Saya moest er bijna opklimmen om het te bemachtigen. Toen hadden we het 'lekkers' eindelijk naar de bank weten te krijgen, er lag wel een spoor vanaf de keuken, maar er zat nog genoeg in om ons een heerlijk maal te bezorgen, en eerlijk gezegd: getverdemme! Het was hard en smakeloos! Dat Maike daar zo lyrisch over was...Hoewel ze het ook had over paddenstoelen et cetera. Plus dat ze er heel lang mee bezig was; dus misschien hebben wij wel iets fout gedaan... Maar diezelfde middag vond ik een boek op de keukentafel. Nu zijn boeken in dit huis heel gewoon en slingeren ze overal. Sterker nog, er zijn genoeg plekken waar je wat voorzichtig moet lopen als viervoeter om je nek niet te breken over die dingen. Toch, deze had ik nog niet gezien en ik bedacht dat dit mijn kans was om te bewijzen dat ik voor een deel mens ben, heb ik dit boek gepakt. Na tien bladzijden heb ik het voor gezien gehouden. Ik snapte er geen snars van en Saya bleef maar blaffen en dat werkt ook niet en toen heb ik ik hem maar verstopt onder de stoel. Wel zo dat ik nog wist waar ik gebleven was, maar Maike vond hem tijdens het stofzuigen en heeft hem dichtgeklapt. Ach, van lezen komt de komende tijd toch heel weinig, want het is vakantie. Joechei!! Niet meer alleen thuis! Elk nadeel heb ze voordeel...
Het is wel duidelijk dat ik bijzonder intelligent ben en ook zeer goed gebruik maak van mijn zintuigen. Als ik aan het rennen ben, zie ik alles. Van gaten in de grond tot de vogels in de lucht. Dat heeft met mijn soort te maken, want wij Podenco's zijn gemaakt om te jagen. Galga's ook, maar Labradors niet echt. Die kunnen goed dingen ophalen enzo, maar die kijken niet verder dan hun neus lang is. Saya ook niet. Die heeft echt alles van haar vader geërfd als het om onhandigheid gaat. Ze is heel mooi, maar niet gracieus en zo blind als een mol. Daarom is ze tijdens het rennen in een kuil gestapt en heeft ze nu een verstuikte schouder. Ze zit al een week onder de pijnstillers, maar of dat nou handig was, weet ik niet. Zodra ze een pil op heeft, wil ze weer spelen. Ze probeert zelfs de lijn door te bijten, de muts.Maar langzaam aan gaat het beter. En we kunnen nog wel samen kattenkwaad uithalen... Van de week waren we alleen thuis en op het aanrecht staan enkele blikken voer. Maar ook van die dichtgeplakte pakken met eten. Op de voorkant staat een dom grijnzende teckel, je kent t wel. Daar hebben wij er één van gepakt, Saya heeft het karton eraf gehaald en ik het plastic eronder. En het was me lekker! Onze baasjes vroegen zich nog af wie van ons het meest gegeten had, maar wij gaan dat niet verraden natuurlijk! Maar toen kregen we ons avondeten en ik kon echt niet meer op. Toen was het wel duidelijk dat ik het meest had weggewerkt. In het park zijn ze nu bomen aan het kappen. Dat vind ik nou toch wel zo dom. Minder bomen betekent minder vogels en minder vogels betekent minder katten en minder katten betekent minder lol voor mij. Niets maakt mijn dag zo goed als een kat zo hoog mogelijk een boom in jagen en nu gaan ze die weghalen. En waarom, omdat er pluisjes vanaf komen. Ik moet er zomers ook van niezen, maar mij hoor je toch ook niet klagen! Watjes! Maar dan ik jaag ik maar op muizen en ga spelen met andere honden ofzo. Hoewel ik laatst een aanvaring heb gehad met Alfa. Ze heet niet voor niets zo, wat een bitch! Het liep allemaal goed af hoor, geen gekke dingen, maar ik kom niet meer bij dat wicht in de buurt. Gisteren kwamen we haar en Dexie en Spike weer tegen. Eerst liep ik gewoon met opgeheven staart langs, zonder dat gedrocht een blik waardig te gunnen. Maar Maike moest natuurlijk weer staan kletsen met hun baasjes. Toen ben ik maar richting huis gewandeld en heb bij het fietspad gewacht tot we naar huis zouden gaan. Maike was heel trots op me dat ik niet helemaal naar huis gelopen ben, zoals ik wel eens eerder gedaan heb. Ik heb maar niet gezegd dat ik niet verder durfde vanwege een vuilniswagen...
Nog wat foto's van de afgelopen week.
Op deze foto kun je zien dat ik altijd braaf over het bruggetje ga en zo ook redelijk schoon naar huis ga. Saya daarentegen gaat liever dwars door de stinkende blubber. Ieder z'n ding, zullen we maar zeggen.
Zoals je ziet, gaat het met ons heel goed. De eerste foto is van afgelopen week, de andere twee van een paar weken terug toen het nog heel koud was en ik een jas aan moest.... Nu, ja moest. Vorige week zaterdag vroor het en de zon scheen. het was koud, maar wel aangenaam. En ik moet op zaterdag naar school, wat betekent dat ik veel moet stil zitten. Dan wil ik graag mijn jas aan! Over vorige week gesproken: eerst gingen we heel lang uit, toen ging ik aan de fiets mee naar school en daarna moesten we met z'n tweeën naar de dierenarts. Niet dat er iets mis is; we moesten onze jaarlijkse prikken hebben plus een bloedonderzoek naar Leishmania. Dat was wel wat zeg. Ik had twee prikken in m'n rug, werd geschoren onder mijn kin om er vervolgens een naald in te krijgen en kreeg een vies goedje in m'n neus! Máár ik ben voor tenminste een jaar prik vrij (tenzij natuurlijk). Goed nieuws! We hebben allebei geen resultaat op het Leishmania onderzoek. Dat wil niet per definitie zeggen dat we het niet hebben, maar de kans dat we het hebben is heel klein en heeft de dokter aan onze baasjes uitgelegd wat de symptomen zijn en dat, mochten we die vertonen, dan daarvoor weer terug moeten komen. Met andere woorden: voorlopig hoeven we ons geen zorgen te maken! Voor wie nog wat wil weten over Leishmania: Leishmania. Welk onderzoek wij gehad hebben, weet ik niet precies, maar zorgen maken doen we niet, omdat onze dierenarts zelf een Podenco heeft met Leishmania en elk jaar naar Spanje gaat voor een sterilisatie/castratie project en ik denk dat ze wel weet waar ze het over heeft. Over schatjes uit Spanje gesproken; Roosje blijft waar ze is. Niet omdat wij daar over besloten hebben, maar omdat het gewoon goed gaat waar ze nu is en waarom dan moeilijk doen?! Wij waren een soort laatste redmiddel en het is alleen maar goed dat wij niet nodig zijn! Nu nog een goed permanent huis voor het meiske. Nog even opscheppen: ik kreeg vandaag een compliment van een baasje in mijn klas. Zij heeft altijd windhonden gehad en was onder de indruk van mijn leergierigheid. Het was haar wel duidelijk dat ik en Maike het samen doen, lees: ik doe niets wat mij opgedragen wordt en wat mij niet bevalt, we doen het samen. Maike geeft mij iets (snoepjes, kaas, worst, kusjes, een knuffel) en ik ben (bijna) de beste van de klas voor haar. Maar ik ben zo blij als ik weer thuis ben bij Saya!
