Het is de laatste dag van het jaar en je vraagt je af hoe ik dat weet. Nou, ik zal je zeggen dat ik het niet licht zal vergeten!! Bij voorbaat excuses als ik wat raar tiep, maar ik zit zwaar aan de pillen. Sinds gisteren of vorige week, geen idee. Ik zie dubbel, staar naar alles (wat niet slim is in het geval van soortgenoten, maar behalve Saya kom ik die toch niet tegen), kan niet piesen, kan niet slapen, kan maar weinig eten, kortom de hel is los gebroken! Of het is oorlog, kan ook, maar het is héél eng en psychedelisch... Ik heb zelfs met mijn bazen geworsteld! Ze wilden dat ik een plasje zou doen. Eerst in de voortuin. NJAAA, doodeng met al die herrie. Daarna in de achtertuin, AAAAHHH!! Al die kleuren en die knallen, ik word er nog helemaal nggnnngg van.
Saya? Die spoort niet. Die speelt en wil naar buiten. Maar omdat ik niet wil, vindt ze dat ook goed. Hoewel ze wel in de tuin rent en speelt met Dennis. Ze probeert mij ook steeds op te vrolijken; nou niet dus!!
Deze dag breng ik het liefst door onder de wastafel in de badkamer met de radio op 10! Ze hebben mijn mand daar neer gezet...
Maike heeft gezegd dat ik straks weer m'n pillen krijg en dat is fijn. Want dan slaap ik of ik merk het niet zo, die knallen. Ze is speciaal voor mij vanochtend, nee, gisteren, want vanochtend ben ik met de zus van Maike uit geweest, toen was het nog stil en kon ik poepen; gisteren dus naar de dierenarts geweest om te overleggen wat ze met mij aan moesten. Ik ben namelijk al sinds, even tellen hoor, eergisteren helemaal bang en mag ik nauwelijks los. Mocht, want vandaag krijg je me met geen 10 paarden naar buiten!!
Gut, ik wou dat het 2011 was!!
Gelukkig Nieuwjaar!!!!
vrijdag 31 december 2010
dinsdag 28 december 2010
Vervolg...
Het gaat goed met Meissie de dwergtekkel! Dat is goed nieuws, maar... op sommige punten loopt het niet zo vlot. Het schijnt dat er wat moeite is met aangifte doen. Ik ben maar een hond; dus mijn eerste reactie is: WAAAT???!! En waarom dan?! Wat als het de volgende keer een kind is met een balletje? Of als ik het ben? Of, nogmaals, wat als het de volgende keer een kind is?!
Ik ben een 'normale' hond; dat wil zeggen: ik hou niet van vechten, ik respecteer mensen en als ik ergens problemen mee heb, dan laat ik dat op een niet agressieve manier merken. Oké, toegegeven, mijn lip gaat ook weleens omhoog, maar dan is duidelijk dat ik mij niet prettig voel. Ik loop nog liever onder een auto dan dat ik zou bijten. En nu hebben wij gezien dat er een hond is die al die signalen niet snapt. Die niet door heeft wat onderdanigheid betekent en niet snapt dat het het niet bij onze soort hoort om te bijten. Zeker niet tot er bloed vloeit. En wij zijn afhankelijk van mensen. Daarover heb ik geen klagen, maar ik ben nu wel een beetje bang voor de mensen die moeten zorgen dat zo'n hond niet zijn gang kan gaan. Als deze hond een mens was geweest, zat ie nu in een psychiatrische inrichting voor de rest van zijn leven.
Kan iemand mij dit uitleggen?
Ik ben met mijn broers gevonden in een vuilnisbak. Wij zijn door mensen met de beste bedoelingen opgevangen en een beetje opgevoed. Toen hebben wij duizenden kilometers gereisd om bij andere mensen te komen die ons nog meer hebben opgevoed en vooral lief gehad. Nu zijn wij bij onze permanente baasjes. Ik spreek even voor ons alle drie, maar het geldt voornamelijk voor mij: ze hebben ons een thuis gegeven, al onze rare dingen voor lief genomen en ze houden oneindig van ons. (Zelfs mijn angst voor harde knallen nemen ze hier voor lief; sterker nog, ze stemmen hun afspraken voor oudjaar erop af...)
Als ik zoiets zou doen,als deze hond, lag ik bij de dierenarts wachtend op de eeuwige jachtvelden. En waarom, omdat mijn baasjes van mij houden en van mijn soortgenoten. Er bestaan geen tbs klinieken voor honden, alleen 'het spuitje'. Er is geen rechtbank die over ons lot beslist, alleen als we 'in beslag worden genomen'. In zekere zin zijn wij (nog steeds) goederen en dat is oké. Maar laat de mensen waar wij afhankelijk van zijn hun verantwoordelijkheid nemen en zorgen dat elk hondje de baas krijgt die bij hem/haar past en dat elke psychisch gestoorde hond die over de schreef gaat, de hulp krijgt die hij/zij nodig heeft. Al was het maar een baas die zijn/haar verantwoordelijkheid neemt, dan wel een overheid die ingrijpt.
Wij hebben niet alleen behoefte aan liefde, maar ook aan duidelijkheid en verantwoordelijkheid en vooral niet aan halfslachtigheid en struisvogelpolitiek....
Ik ben een 'normale' hond; dat wil zeggen: ik hou niet van vechten, ik respecteer mensen en als ik ergens problemen mee heb, dan laat ik dat op een niet agressieve manier merken. Oké, toegegeven, mijn lip gaat ook weleens omhoog, maar dan is duidelijk dat ik mij niet prettig voel. Ik loop nog liever onder een auto dan dat ik zou bijten. En nu hebben wij gezien dat er een hond is die al die signalen niet snapt. Die niet door heeft wat onderdanigheid betekent en niet snapt dat het het niet bij onze soort hoort om te bijten. Zeker niet tot er bloed vloeit. En wij zijn afhankelijk van mensen. Daarover heb ik geen klagen, maar ik ben nu wel een beetje bang voor de mensen die moeten zorgen dat zo'n hond niet zijn gang kan gaan. Als deze hond een mens was geweest, zat ie nu in een psychiatrische inrichting voor de rest van zijn leven.
Kan iemand mij dit uitleggen?
Ik ben met mijn broers gevonden in een vuilnisbak. Wij zijn door mensen met de beste bedoelingen opgevangen en een beetje opgevoed. Toen hebben wij duizenden kilometers gereisd om bij andere mensen te komen die ons nog meer hebben opgevoed en vooral lief gehad. Nu zijn wij bij onze permanente baasjes. Ik spreek even voor ons alle drie, maar het geldt voornamelijk voor mij: ze hebben ons een thuis gegeven, al onze rare dingen voor lief genomen en ze houden oneindig van ons. (Zelfs mijn angst voor harde knallen nemen ze hier voor lief; sterker nog, ze stemmen hun afspraken voor oudjaar erop af...)
Als ik zoiets zou doen,als deze hond, lag ik bij de dierenarts wachtend op de eeuwige jachtvelden. En waarom, omdat mijn baasjes van mij houden en van mijn soortgenoten. Er bestaan geen tbs klinieken voor honden, alleen 'het spuitje'. Er is geen rechtbank die over ons lot beslist, alleen als we 'in beslag worden genomen'. In zekere zin zijn wij (nog steeds) goederen en dat is oké. Maar laat de mensen waar wij afhankelijk van zijn hun verantwoordelijkheid nemen en zorgen dat elk hondje de baas krijgt die bij hem/haar past en dat elke psychisch gestoorde hond die over de schreef gaat, de hulp krijgt die hij/zij nodig heeft. Al was het maar een baas die zijn/haar verantwoordelijkheid neemt, dan wel een overheid die ingrijpt.
Wij hebben niet alleen behoefte aan liefde, maar ook aan duidelijkheid en verantwoordelijkheid en vooral niet aan halfslachtigheid en struisvogelpolitiek....
woensdag 22 december 2010
Te lang!!
Hee, hallo!! Lang niet gesproken! Maar wij hebben het ontzettend druk gehad.
Waar zal ik eens beginnen... Wij hebben heel wat feestjes achter de rug. Ten eerste het Halloweenfeest. Dat doen ze hier ieder jaar, maar wisten wij veel. Er kwamen niet alleen heel veel mensen, maar ook nog eens raar verkleed!
En dit is nog maar een voorbeeld, omdat de rest in het park was op één of andere tocht. Daar hebben Saya en ik ook aan meegedaan overigens. En wij waren helemaal geweldig! We waren stil toen het moest en blaften toen het mocht! Jawel, wij kunnen ook meedoen met een feestje!
Er waren wel dertig mensen, groot en klein en misschien zelfs nog wel meer. En een herrie! Maar wel heel leuk.
Er was ook nog een hondje die ik al wel vaker had gezien, maar Saya nog niet: Fonz! Jawel The Fonz, maar niet zo cool... Beetje een eigenheimer als je 't mij vraagt. Hij deed net alsof de keuken van hem was, nou vraag ik je... Maar goed, als hij daar helemaal heppie van wordt, waarom niet?! Na het volgende feestje was ie er weer, onze eigenwijze Jack Russel, en deed ie weer net zo. Ons motto: laat maar gaan, leven en laten leven. Het volgende feestje was de verjaardag van de Dennis en Esmé. Net als puppies: allebei op dezelfde dag, alleen niet even oud (??!!). Toen waren er veel minder mensen, maar wellicht had dat te maken met de sneeuwbuien buiten. Er kwam geen eind aan...! Leuk was wel dat onze vriendin Nosey er de hele dag was en dat is altijd leuk. En dan nog wat verjaardagen waar mee naartoe moesten en ik kon niet op de computer, omdat Maike bezig was met foto's en dingen an af en toe hardop liep te mopperen. Dat is nu over, maar iedereen bleef een beetje uit de buurt van de pc; dus ik ook. Gelukkig is ze nu klaar en kan ik m'n gang gaan.
Tussendoor hebben wij ook allebei een examen gedaan en allebei geslaagd! Ik voor mijn EG1 en Saya voor de jonge hondencursus, basis luisteren, zeg maar. Nou, het was een verzoeking, maar ik heb 96 van de 105 punten gehaald! Bibberend lag ik op de grond bij de af-blijf oefening; het was zó koud, maar volgehouden! Jawel, ik kan alles! (als ik er zin in heb...)
En dan sneeuw... Sneeuw en nog eens sneeuw en kou. Bleh!! Maar Saya? Die vindt het helemaal geweldig; dus hebben wij menig vrij moment in de sneeuw doorgebracht. Jesses!
Die loopt sneeuw te eten alsof het het lekkerste is ooit; rolt erin, speelt ermee, enzovoorts. Om gek van te worden!
Drie keer raden wat ik zoal gedaan heb als het me te koud werd, ondanks mijn coole winterjasje(s)? Nou... naar huis wandelen natuurlijk!! Stelletje idioten. Wie gaat er met dit weer nu naar buiten als het niet echt hoeft? Nou, ik doe mijn ding en misschien begroet ik nog wat leuke soortgenoten, maar dan ben ik weg. Ajuu, paraplu!
Maike roept nu standaard in huis dat ze op de telefoon moeten letten, zodat iemand de deur voor me open kan doen. Wim wordt nog wel boos op me, maar Maike niet meer. Die heeft het (helaas) door wanneer ik wil gaan en dan lijnt ze me of aan, of ze laat me gaan en belt Dennis dat ie me moet opvangen. Die doet dan wel boos, maar is het eigenlijk niet; volgens mij vindt hij het wel grappig...
Saya niet. O, nee. Die heeft het ook in het geheel niet koud, raar beest. het kan Saya niet lang genoeg duren buiten. Ze springt in sneeuwhopen, vreet ervan, rolt erin en alles is één groot feest. Zelfs die harde knallen deren haar niet en die zijn voor mij toch echt reden nummer 1 om naar huis te gaan!
Soms ben ik wel jaloers op haar.
Vandaag niet. Het was een trieste dag voor onze soort. Ik schaam me zelfs voor mijn soortgenoten, hoewel ik me weleens afvraag of het wel soortgenoten zijn.
Zoals elke dag in de vakantie sliepen wij uit. Dus om half tien ofzo gingen wij naar het park met Maike. Hartstikke gezellig, want toen we aankwamen was daar Monique met haar vier Spaanse hondjes, Erma met haar drie hondjes en Ferdy met Meissie de dwergtekkel. We begroetten elkaar uitgebreid, natuurlijk, want dat zijn onze vriendjes. Vooral Saya en Meissie kunnen het goed vinden. Maar toen kwam Missy; een kruising bullmastiff/dogo argentino. Die greep Meissie en hoe! De ene helft van de baasjes stond aan Missy te trekken en ook te slaan en de andere helft probeerde Meissie te bevrijden. Het is gelukt! Maar vraag niet hoe. Wij waren helemaal van slag en met wij bedoel ik alle hondjes.
Maike pakte de dwergtekkel van Erma over en riep dat we naar de dierenarts gingen en toen gaf ze onze lijnen aan haar! En toen liep ze weg met een hevig bloedende Meissie in haar armen en Ferdy achter haar aan. Nou ja,zeg. Dus Saya bleef keurig bij Erma, maar ik niet! Ik ben achter hen aan gelopen naar huis en ik kon het niet helpen, maar ik moest gewoon piepen. Zo gewond was Meissie dat ze bijna leegliep!
Dus ik was thuis bij Dennis, Maike was met de auto weg met een bloedende Meissie en haar baas en Saya was bij Erma. Ik moet erbij zeggen dat Meissie's baas de jongste niet meer is. Hij zou onze opa kunnen zijn en dat was eigenlijk dubbel vervelend.
Ik was helemaal in paniek!! Saya weg, Maike weg, alles rook naar bloed, maar na een tijdje kwamen Maike en Saya weer thuis! Maike rook helemaal naar bloed en de auto ook, maar Meissie werd geopereerd bij de dierenarts en het lijkt allemaal goed te komen! En Saya was helemaal blij weer thuis te zijn. Ze schijnt heel heel hard gepiept te hebben in het park nadat wij weg waren (gegild zei een jongen), maar ze was helemaal stoer toen ze thuis kwam.
Maike moest Esmé ophalen in Friesland, maar wij hebben heerlijk op de bank gelegen met Dennis en Wim is speciaal voor ons nog naar huis gekomen om ons uit te laten!
Maar het is wel erg dat Meissie geopereerd moest worden en dat Monique bijtwonden in haar handen had die gehecht moesten worden. En dan hebben we het nog niet over de prikken die ze allebei moesten hebben. Je zou je toch kapot schamen voor honden die zulke dingen doen!
O, nog één ding. Monique heeft nu een Spaans pleeghondje en dat ik een schatje! Maar door de kou kan ze niet zo lang uit als goed zou zijn voor Roosje. En die rare Maike zei dat Roosje dan wel bij ons mocht logeren! Rare miep! Maar dat zien we nog wel.
Terwijl ik driftig zit te tikken, wat niet altijd even snel gaat met die poten van mij, heeft de baas van Meissie gebeld. Het gaat goed met haar, maar het was veel slechter dan ze dachten: ze was gebeten in haar buik, rug en nek. Er was nog maar heel weinig voor nodig geweest en ze was dood geweest. Ze heeft nu een verband om haar nek en buik en ze mag helemaal niks. De operatie heeft wel 500 euro gekost en dat geeft wel aan dat het best erg was. En mijn bazen schamen zich nu ook voor hun soort, want de baas van de bullmastiff wil niet betalen. Die zegt dat het de schuld van de dwergtekkel is.... Hoe verzin je het!!
Waar zal ik eens beginnen... Wij hebben heel wat feestjes achter de rug. Ten eerste het Halloweenfeest. Dat doen ze hier ieder jaar, maar wisten wij veel. Er kwamen niet alleen heel veel mensen, maar ook nog eens raar verkleed!
Er waren wel dertig mensen, groot en klein en misschien zelfs nog wel meer. En een herrie! Maar wel heel leuk.
Er was ook nog een hondje die ik al wel vaker had gezien, maar Saya nog niet: Fonz! Jawel The Fonz, maar niet zo cool... Beetje een eigenheimer als je 't mij vraagt. Hij deed net alsof de keuken van hem was, nou vraag ik je... Maar goed, als hij daar helemaal heppie van wordt, waarom niet?! Na het volgende feestje was ie er weer, onze eigenwijze Jack Russel, en deed ie weer net zo. Ons motto: laat maar gaan, leven en laten leven. Het volgende feestje was de verjaardag van de Dennis en Esmé. Net als puppies: allebei op dezelfde dag, alleen niet even oud (??!!). Toen waren er veel minder mensen, maar wellicht had dat te maken met de sneeuwbuien buiten. Er kwam geen eind aan...! Leuk was wel dat onze vriendin Nosey er de hele dag was en dat is altijd leuk. En dan nog wat verjaardagen waar mee naartoe moesten en ik kon niet op de computer, omdat Maike bezig was met foto's en dingen an af en toe hardop liep te mopperen. Dat is nu over, maar iedereen bleef een beetje uit de buurt van de pc; dus ik ook. Gelukkig is ze nu klaar en kan ik m'n gang gaan.
Tussendoor hebben wij ook allebei een examen gedaan en allebei geslaagd! Ik voor mijn EG1 en Saya voor de jonge hondencursus, basis luisteren, zeg maar. Nou, het was een verzoeking, maar ik heb 96 van de 105 punten gehaald! Bibberend lag ik op de grond bij de af-blijf oefening; het was zó koud, maar volgehouden! Jawel, ik kan alles! (als ik er zin in heb...)
En dan sneeuw... Sneeuw en nog eens sneeuw en kou. Bleh!! Maar Saya? Die vindt het helemaal geweldig; dus hebben wij menig vrij moment in de sneeuw doorgebracht. Jesses!
Drie keer raden wat ik zoal gedaan heb als het me te koud werd, ondanks mijn coole winterjasje(s)? Nou... naar huis wandelen natuurlijk!! Stelletje idioten. Wie gaat er met dit weer nu naar buiten als het niet echt hoeft? Nou, ik doe mijn ding en misschien begroet ik nog wat leuke soortgenoten, maar dan ben ik weg. Ajuu, paraplu!
Maike roept nu standaard in huis dat ze op de telefoon moeten letten, zodat iemand de deur voor me open kan doen. Wim wordt nog wel boos op me, maar Maike niet meer. Die heeft het (helaas) door wanneer ik wil gaan en dan lijnt ze me of aan, of ze laat me gaan en belt Dennis dat ie me moet opvangen. Die doet dan wel boos, maar is het eigenlijk niet; volgens mij vindt hij het wel grappig...
Soms ben ik wel jaloers op haar.
Vandaag niet. Het was een trieste dag voor onze soort. Ik schaam me zelfs voor mijn soortgenoten, hoewel ik me weleens afvraag of het wel soortgenoten zijn.
Zoals elke dag in de vakantie sliepen wij uit. Dus om half tien ofzo gingen wij naar het park met Maike. Hartstikke gezellig, want toen we aankwamen was daar Monique met haar vier Spaanse hondjes, Erma met haar drie hondjes en Ferdy met Meissie de dwergtekkel. We begroetten elkaar uitgebreid, natuurlijk, want dat zijn onze vriendjes. Vooral Saya en Meissie kunnen het goed vinden. Maar toen kwam Missy; een kruising bullmastiff/dogo argentino. Die greep Meissie en hoe! De ene helft van de baasjes stond aan Missy te trekken en ook te slaan en de andere helft probeerde Meissie te bevrijden. Het is gelukt! Maar vraag niet hoe. Wij waren helemaal van slag en met wij bedoel ik alle hondjes.
Maike pakte de dwergtekkel van Erma over en riep dat we naar de dierenarts gingen en toen gaf ze onze lijnen aan haar! En toen liep ze weg met een hevig bloedende Meissie in haar armen en Ferdy achter haar aan. Nou ja,zeg. Dus Saya bleef keurig bij Erma, maar ik niet! Ik ben achter hen aan gelopen naar huis en ik kon het niet helpen, maar ik moest gewoon piepen. Zo gewond was Meissie dat ze bijna leegliep!
Dus ik was thuis bij Dennis, Maike was met de auto weg met een bloedende Meissie en haar baas en Saya was bij Erma. Ik moet erbij zeggen dat Meissie's baas de jongste niet meer is. Hij zou onze opa kunnen zijn en dat was eigenlijk dubbel vervelend.
Ik was helemaal in paniek!! Saya weg, Maike weg, alles rook naar bloed, maar na een tijdje kwamen Maike en Saya weer thuis! Maike rook helemaal naar bloed en de auto ook, maar Meissie werd geopereerd bij de dierenarts en het lijkt allemaal goed te komen! En Saya was helemaal blij weer thuis te zijn. Ze schijnt heel heel hard gepiept te hebben in het park nadat wij weg waren (gegild zei een jongen), maar ze was helemaal stoer toen ze thuis kwam.
Maike moest Esmé ophalen in Friesland, maar wij hebben heerlijk op de bank gelegen met Dennis en Wim is speciaal voor ons nog naar huis gekomen om ons uit te laten!
Maar het is wel erg dat Meissie geopereerd moest worden en dat Monique bijtwonden in haar handen had die gehecht moesten worden. En dan hebben we het nog niet over de prikken die ze allebei moesten hebben. Je zou je toch kapot schamen voor honden die zulke dingen doen!
O, nog één ding. Monique heeft nu een Spaans pleeghondje en dat ik een schatje! Maar door de kou kan ze niet zo lang uit als goed zou zijn voor Roosje. En die rare Maike zei dat Roosje dan wel bij ons mocht logeren! Rare miep! Maar dat zien we nog wel.
Terwijl ik driftig zit te tikken, wat niet altijd even snel gaat met die poten van mij, heeft de baas van Meissie gebeld. Het gaat goed met haar, maar het was veel slechter dan ze dachten: ze was gebeten in haar buik, rug en nek. Er was nog maar heel weinig voor nodig geweest en ze was dood geweest. Ze heeft nu een verband om haar nek en buik en ze mag helemaal niks. De operatie heeft wel 500 euro gekost en dat geeft wel aan dat het best erg was. En mijn bazen schamen zich nu ook voor hun soort, want de baas van de bullmastiff wil niet betalen. Die zegt dat het de schuld van de dwergtekkel is.... Hoe verzin je het!!
Abonneren op:
Posts (Atom)